அனுபவ நீதிக்கதை (தொடர்ச்சி..)

"எஸ்" என அவள் எழுந்து எங்கள் மூவரின் கை பற்றி குலுக்கினாள். என முன்பதிவில் குறிப்பிட்டு இருந்தேன்.. அதில் ஒரு சின்ன கண்ணாமூச்சி இருக்கிறது. முன்பதிவிற்கு வந்த நீங்கள் பின் பதிவிற்கும் வருகிறீர்களா, அப்படி வரும் பட்சத்தில் என் ட்விஸ்ட் உணர்கிறீர்களா எனபதுதான் அது. அந்த ட்விஸ்ட்டில் இருந்தே தொடங்கலாம்.

மூன்றாவதாக என்னிடம் நீட்டிய அம்மணியின் கையை தவிர்த்து நான் கை கூப்பினேன். என் இலக்கு வேறு எதுவும் இல்லை. மற்ற இருவரில் இருந்து என்னை தனித்து காட்ட கைவசம் வேறு இருப்பு இல்லாததுதான்.

ஐம்பது வயதை நெருங்கும் அந்த அம்மணி பேன்ட் சட்டை அணிந்து, கிராப்பு வெட்டிய கே.ஆர்.விஜயா போல இருந்தாள். மேலும், ஒரு திரைப்படத்தில், கே.ஆர்.விஜயா தன் தோழிகளில் இருந்து தன்னை தனித்து காட்ட ஜெயசங்கரின் நீட்டிய கரத்தை உதாசினம் செய்து கரம் கூப்பியதும் கூட காரணமாய் இருக்கலாம். என் நினைவிற்கும் எனக்கும் எப்பவும் நேரடி தொடர்பு உண்டு. எதிர்பார்த்தது போலவே அம்மணி என்னை தனித்து பார்வை இட்டது திருப்பதியாக இருந்தது.

(photo by CC licence Thanks #)

பொடியன்கள் இருவரும் "அட பதரே" என்பது போல பார்த்தார்கள். யார் எப்படி பார்த்தால் என்ன நமக்கு இலக்கு -வெற்றி!.. இல்லையா?சிரித்தபடியே அம்மணி, மூவரிடமும் கேள்விகளை தொடங்கினாள். கேள்வி மூன்று பேருக்கானதாக இருந்தாலும், பதில் என்னவோ இரண்டு பேருக்கானதாகவே இருந்தது. நான் விலை உயர்ந்த மரத்தினால் கடையப்பட்ட சிற்பம் மாதிரியான ஒரு புன்னகையை அணிந்து, அவ்வபோது நண்பர்களின் பதில்களை ஆமோதிப்பது மாதிரியான தலையாட்டலுடன் இருந்தேன்.

தலையாட்டல், ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டலில், கனவான்களை வரவேற்க கதவுதிறப்பவரின் தலையாட்டலை விட சற்று தாழவும், பிரேதத்தை விட சற்று மேலானதாகவும் இருக்கும்படி பார்த்துக்கொண்டேன். புத்திசாலித்தன போட்டி உண்மையில் எனக்கும் அந்த அம்மணிக்கும் இடையில் தான் என்று உணர்வதை நம்பாமல் இருக்க விரும்பினேன். விருப்பு வேறு யதார்த்தம் வேறுதானே எப்பவும்.

பொடியன்களிடமிருந்து கேள்விகள் குறைந்து என்னை நேராக பார்க்க தொடங்கினாள் அம்மணி. வயிற்றில் உருளும், "ஈம்முச்சை ... எலும்புச்சை... டண்டாங்கி டாமுச்சை" யை காட்டிகொள்ளாமல் அண்ணலும் நோக்கினேன். ஒரு மாதிரியான அனுமானத்திற்கு வந்தது போல, சாய்வு நாற்காலியில் மேலும் சாய்ந்து அமர்ந்தாள். அந்த சாய்வு உண்மையில் எனக்கு அறவே பிடிக்க காணோம். உங்களுக்கும் அது பிடிக்க வேணாம். இரண்டில் ஒன்றுதான் சாத்தியம் உங்களுக்கு. ஒன்று என்னை பிடிக்க வேணும் அல்லது அம்மணியின் அந்த சாய்வை பிடிக்க வேணும். நீங்கள் என் பக்கமாக இருப்பதால் மேற்கொண்டு பேசலாம்தான் நான்.

"உங்க பேர் என்ன சொன்னீங்க" என்றாள் நேரிடையாக என்னை பார்த்து. முதுகில் விழும் குத்தை விட மார்பில் விழும் குத்து நிலை தடுமாற செய்யும்தானே நீங்களாய் இருந்தாலும் நானாய் இருந்தாலும். படு போரில் ஒப்பாரி ஏது என்பதாலும் abcd க்கும் முந்தி பிறந்த ஆங்கிலம் இது என்பதாலும்.. என் பெயர் சொன்னேன்.

"எந்த ஹோட்டலில் வேலையில் இருந்தீர்கள்" என்றாள்.

" எஸ்" என்றேன்.

"சாரி" என்று நாற்காலியில் இருந்து எழுந்து அவளின் காதை என் வாயின் அருகாமையில் கொண்டு வந்தாள். வலது கையை வேறு ஒலி சிதராதபடிக்கு அணை கட்டி நின்றாள். (நல்ல நறுமணம்... கேட்டீர்களா..)

இவ்வளவு அருகாமையில் காதை பார்த்தால்,நான் எப்பவும், "குன்னாங் குன்னாங் குர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்...." என கத்த விரும்புவேன். விருப்பத்தை நிறைவேற்ற முடியாத வாழ்வு நெருக்கடியை என்ன சொல்ல.. நடப்பு என்னை உசுப்ப, விடாபிடயாக..

"எஸ்" என்றேன் மீண்டும்.

இந்த விடாபிடி "எஸ்"ல் சில பல தேடல்கள் இருந்தது. ஆங்கிலம் புரிவதில் குளறுபடி இல்லை எனக்கு. மறுமொழிதான் சற்று சிக்கும். மறுமொழி போலவே எக்ஸ்பீரியன்ஸ் சர்டிபிகேட்டில் இருந்த புகழ் அண்ணனின் ஹோட்டல் பெயர் அவசரத்தில் மல்லாந்து சிக்கிகொண்டது. ஒரு நேர்முக தேர்வில் கேள்விக்கு பதில் தெரியாவிட்டாலும், கேள்வியை நாம் எப்படி அணுகுகிறோம், கேள்வியில் இருந்து எப்படி நாம் விடுபடுகிறோம் என்பதை கேள்வியாளர்கள் பார்ப்பார்கள் என்பதை முன்பே நான் கேள்விபட்டிருந்தேன். புகழ் அண்ணன் அனுப்பி தந்த லெட்டர் பேட் தாள் அறையில் இருந்ததை தைரியமாக உணர்ந்தேன். அதே நேரம் என் வாயில் இருந்து வருகிற பதில்தான் இனி முதன்மையானது என்பதையும் நான் உணராமல் இல்லை. ஞாபக சீக்கு கொண்ட கோழியை மிரட்டும் தொணியில்,

"உங்களைதான் கேட்கிறேன், எந்த ஹோட்டலில் வேலையில் இருந்தீர்கள்"

இனி தாமதிப்பது உதவாது என்று உணர்ந்த நான்..

"கருப்பையா புரட்டா கடை, காந்தி வீதி" என்றேன் கூடுமானவரையில் ஆங்கிலத்தில்.

"வாட்?" என்றாள் மீண்டும் நெருக்கம் கூட்டி...

உறுதிபட கூறினால் அறுதிபடுமோ என சந்தேகித்த நான் மீண்டும்,..

"எஸ்" என்றேன்.

இந்த தள்ளுமுல்லை உணர்ந்த கபிலன் என்கிற பொடியன், நல்ல சூட்டிகை என்பதாலும் அவன் வாழ்வும் என்னுடன் பிணைக்க பட்டிருப்பதாலும், எனக்கு எடுத்து கொடுக்கும் முகாந்திரமாக ஹோட்டல் பெயர் சொன்னான்..

அம்மணி, அன்றைய பொழுது அவ்வளவு ரம்மியம் என்பதுபோல் ஒரு பெருமூச்சை விட்டாள். பிறகு யாரையோ பெயர் சொல்லி அழைத்தாள் வந்த சப்பை மூக்கு காரனிடம், ஒரு மெனு வாசித்தாள். ஆகட்டும் என்பதாக அவன் மறைந்தான்.

அவள் கூறியதில் "பிளேட்" என்பது மட்டும் விளங்கியது. முகம் பார்த்து படிப்பதில் வல்லவன் என்கிற நம்பிக்கை என்னிடம் இருந்ததால் பொடியன்களின் முகம் பார்த்து மொழி உணர முற்பட்டேன்.

"விடிந்தால் தூக்கு" என்கிற முகச்சாயலில் இருந்தார்கள் இருவரும். மதுரை பேருந்தும் "கை கொட்டி சிரிப்பார்கள் " பாட்டும் தேவை இல்லாமல் வந்து போய் கொண்டிருந்தது.

சப்பை மூக்கு காரன் வந்தான். வெளுத்த உருப்படி கொண்டுவருகிற மூர்த்தி, "முண்டா பனியன் சிறியது ஒன்று, பெரியது ஒன்று, கைவச்ச பனியன் சிறியது ஒன்று பெரியது ஒன்று" என்று டிக் அடிக்க வசதியாக வாசிப்பது போல்...

"பீங்கான் தட்டு ஒன்று, கரண்டி பெரியது ஒன்று சிறியது ஒன்று, கத்தி பெரியது ஒன்று சிறியது ஒன்று, முள் கரண்டி பெரியது ஒன்று சிறியது ஒன்று" என்று வாசித்து மேசையில் வைத்தான். வைத்துவிட்டு போயிருந்தால் கூட அவனை எனக்கு பிடித்திருக்கும். அம்மணியின் பின்புறமாக நின்று கொண்டான். காசு வைத்து சீட்டு விளையாட துப்பில்லாதவர்கள், விளையாடுபவர்களின் பின்புறமாக நின்றுகொண்டு தன் அரிப்பை போக்கி கொள்கிற மனிதர்கள் எல்லா தேசத்திலும் உண்டு போல. நேர்மை அற்றவன்..

ஏற்கனவே பொடியன்கள் படம் வரைந்து பாகம் குறித்து தந்திருந்ததாலும்.. அவர்கள் தராத தைரியம் என்னிடமிருந்ததாலும்... ஏற்கனவே மொழி பிரச்சினையில் தோல்வியை தழுவிய அவமானத்தினாலும்,.. ஒரு பிரச்சினையை விரைவில் முடிவிற்கு கொண்டுவர வேணும் என்கிற நியாயத்தாலும்,.. முட்டிக்கொண்டு நிற்கிற முதல் இயற்கை உபாதையாலும்.. பர பரவென

வை ராஜா வை விளையாட்டிற்கு தயாரானேன்.

தேர்ந்த கலைஞனை போல் தட்டை வைத்து மற்ற கருவிகளையும் தோராயமாய் அதனதன்(!!!) இடத்தில் வைத்தேன்.

நிமிர்ந்து அம்மணியை பார்த்தேன்.

"இப்படிதான் உங்கள் ஹோட்டலில் வைப்பார்களா?" என்றாள் மைனா மாதிரியான அடிக்கண் பார்வையில்.

இப்படிகூட வைப்பார்களே என்பது போல் தட்டில் வலப்புறம் இருந்த கரண்டியை இடப்புறமும், இடப்புறம் இருந்த கத்தியை வடப்புறமும் மாற்றினேன்.

"ஓஹோ" என்றாள் சற்று சாந்தமாகி.

(photo by CC licence Thanks #)

"ஓஹோ" சொல்கிறபோதெல்லாம் கேள்விக்கு மறு பதில் உள்ளது என்பதை விவேகானந்தா பள்ளி, சிவகாமி டீச்சரிடம் நான் பயின்றிருப்பதால் தட்டை மட்டும் நகர்த்துவதை தவிர்த்து மற்ற சகல சாமான்களையும் வடபுறம், தென்புறம், வட மேற்கு, தென் கிழக்கு, என மாற்றி கொண்டே இருந்தேன். என் அனுமானத்தில் நான் சரியாக காய் நகர்த்தி கொண்டுதான் இருந்தேன். "செக் மேட்" மட்டும் வரவே காணோம். முற்று புள்ளி அவளிடம் இருந்ததால் முயற்ச்சியை மட்டும் நான் கைவிடவே இல்லை. போலவே, நல் மரத்தில் செய்யப்பட என் புன்னகையையும். விளையாட்டு புளித்திருக்கும் போல... மீண்டும் கேள்விகளை தொடங்கினாள்.

"எந்த ஏஜன்சி உங்களை அனுப்பியது" என்றாள் மற்ற இருவரையும் பார்த்து. பொடியன்கள் இருவரும் புகைபடமாக மாறி இருந்தார்கள் வெகு நேரம் முன்பாகவே... நானே பதில் சொன்னேன்.

"அனிதா & மிஸ்ஸஸ் கோவாபரேட்டிவ் ஏஜன்சி அட் அண்டார்டிக் ஓசன்" என்றேன் (அனிதா மற்றும் மனைவியின் கூட்டு முயற்ச்சியை அண்டார்டிகா பெருங்கடலில் அமிழ்த்துங்கள் என்பதற்கு வேறு ஆங்கிலம் இல்லை தானே) வயிறு எரிந்தது எனக்கு...

"உண்மையை சொல்லி விடுங்கள். இது சவூதி மன்னரின் மகனுடைய அரண்மனை என அறிவீர்களா?... உண்மையை சொல்லி விட்டால் தண்டனை ஒன்றும் இருக்காது. இந்த அலங்கோலத்தை அமீரா (பிரின்சஸ்) பார்த்தால் கண்டிப்பாக சிறை செல்ல நேரிடும். பிறகுதான் ஊர் போவீர்கள்" என்று அம்மணி சொன்ன அந்த தருனமோ, சிறை தந்த பயமோ என் சக்தி திரள தொடங்கியது. எப்பவும் எனை கை விடாத "உண்மை" என்கிற சக்தி! நான் பேச தொடங்கினேன்...

"ஐ.. டெல்.. ட்ரூ..." தந்தி பாஷை போதும்தானே சாவு உணர்த்த.

"ஒகே" என்றாள்.

என் மொழியை வாசிக்க இயல்கிறது என்பதை உணர்ந்ததும் சரசர வென பேச்சு வர தொடங்கியது. சகலமும் சொன்னேன். இந்த சதியில் இவர்கள் இருவருக்கும் பங்கில்லை. இவர்களின் தகுதியை நீங்கள் பரிசோதித்து அறியலாம். நீங்கள் என்னிடம் இருந்து தொடங்கியது இவர்களின் துரதிர்ஷ்ட்டம் கூட" என்று தட்டு தடுமாறி சொல்லி முடித்தேன்.

சற்று நேரம் அமைதியாக கேட்டுக்கொண்டிருந்த அம்மணி" எவ்வளவு பெரிய தவறு செய்திருகிறீர்கள் தெரியுமா?" என்றாள் என்னை பார்த்து.

இங்கிருந்துதான் இந்த நீதி கதை தொடங்குகிறது.

"தெரியும். ஆனால் நான் கடவுளின் மேல் அதீத நம்பிக்கை கொண்டவன். நான் எங்கு போனாலும் எனக்கு வழி ஏற்படுத்தி தருவார் என் கடவுள்" என்றேன்.

"உன் கடவுள் இங்கு எங்கிருக்கிறார்" என்றாள்.

"இதோ" என அம்மணியை காட்டினேன்.

காட்டும் போதே என் கரத்தையும் நீட்டினேன். முன்பு தவிர்த்த அதே கரத்தை.

(photo by CC licence Thanks #)

சற்று நேரம் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த அம்மணி.. சட்டென சிரிக்க தொடங்கினாள். அவள் சிரிப்பில் அவளின் புத்திசாலிதனங்கள் கரைவதை கண் கூடாக கண்டேன் (முக ஒப்பனை களிம்பு மட்டும் அங்கேயேதான் இருந்தது) இடம்.. வலம்.. குனிந்து.. நிமிர்ந்து என வெகு நேரம் வரையில் சிரித்தவள் நிதானம் பெற்ற போது, செய்வதறியாது நீண்டிருந்த என் கரம் பற்றி இருந்தாள்.

ஆச்சு.. இதோ ஏழு வருடம் முடிந்து விட்டது.

நீதி

===

ஒரு வார்த்தை வெல்லும்

ஒரு வார்த்தை கொல்லும்.

வென்ற வார்த்தை நீதிக்கதை இது.

கொன்ற வார்த்தை நீதிக்கதை...மற்றொரு நீதிக்கதையில்.

அன்பும் நன்றியும்...

பாரா