Thursday, December 31, 2009

திரிசங்கு


(Picture by CC licence, Thanks indi.ca)

ங்கிருந்துதான்
போனோம்.

ங்கு இருந்தோம்
இல்லாமல்.

பிறகு,
இங்கு கொஞ்சம் வந்தோம்
அங்கு கொஞ்சம் விட்டு.

ங்கும்
இல்லாமல் இருக்கிறோம்.

னி,
எங்கு போக
என் செகத்தீரே?

Tuesday, December 29, 2009

புரை ஏறும் மனிதர்கள்-நான்கு

குரல் வழி சிற்பங்கள்-தொடர்ச்சி..

ராகவன்...

ராகவனுக்கு அப்புறம் மூன்று புள்ளிகள் வைத்திருக்கிறேன் கவனித்தீர்களா? ராகவனுக்கு தெரியும் அந்த மூன்று புள்ளிகளின் அர்த்தமும்.

போகட்டும்,

காந்தி பெரியம்மா என்கிற மனுஷிதான் எங்கள் எல்லோருக்கும் ரோல் மாடல். அன்பை எப்படி கொடுப்பது எப்படி வாங்குவது என எந்த திட்டமிடலும் அற்று, எந்த பிரதி பலன்களும் கருதாது தன்னிடமுள்ள பூ கொண்டு தேன் தயாரித்தார்கள் பெரியம்மா. தேனை, தேனீக்கு தந்தார்கள். தேனீ கூடு கட்டியது. தேன் சொரிந்தது. எட்டும்,அஞ்சும்,மூன்றும் பதினாறு குழைந்தைகள் நாங்கள். பெரியப்பா,அப்பா,சித்தப்பா என மூன்று அப்பாக்கள். வேறு வேறு அம்மாக்களின் கருவறை.

தீப்பெட்டிக்குள் அடைபட்ட குச்சி போல ஒரே மாதிரியாக உரசலில் பற்றி எறியும் அன்பிற்கு அந்த தேனம்மைதான் காரணம். "ராஜா செல்லம்" என்கிற குரலையும் ராகவனின், "எப்படி இருக்கீங்க பாரா?" என்கிற குரலையும் ஒன்றாகவே உணர வாய்க்கிறது என்னால். ஒரு மனுஷன்தானே கொண்டு சேர்க்கிறான் ஒரு மனுஷியிடம்!

தண்டோரா

சேகர் அத்தானிடம் தண்ணி அடித்து சந்தோசமாக சிரித்தது போல் இப்பவரையில் வேறு மனிதர்கள் வாய்க்கவில்லை எனக்கு. சற்றேறக்குறைய சேகர் அத்தானிடம் சேர்க்கிறது இவர் குரல். தண்ணியின் ஆளுமையில் ப்ரிய மனிதர்களிடம் பேசுகிற தேவையும், தன்னையும் இளக்க தேவையான இவரின் தேடல், இவரிடமிருந்து அவரிடம் சேர்க்கிறது என்னை.

அப்பிரவாக பிடியில் சொக்கியபடி "மாப்ள" என்றோ "மாப்ள வெண்ணை" என்றோ அத்தான் அழைப்பது வழக்கம். போலவே,"தலைவரே" எனவும் "சொல்லுங்கண்ணே" என்கிற தடுமாற்றம் கூட காரணமாக இருக்கலாம். போக, எந்த பிடிமானங்களும் அற்று மிதப்பது போலான ஒரு அனுபவத்தை இவர் குரல் எழுதிக்கொண்டே போகும். புல்ஸ்டாப், கமா, ஆச்சர்யக் குறி, கேள்விக்குறி, இதெல்லாம் இல்லாது எழுதிக்கொண்டு போவது எவ்வளவு வசதியோ அவ்வளவு வசதியாக இருக்கிறது இவர் குரல். இப்போ சேகர் அத்தான் இல்லை. இவர் இருக்கிறார்.."சேகர் அத்தான் திரும்ப கிடைச்சாச்சு அக்கா" வென சுமதி அக்காவின் முன்பாக இவரை பார்க்கிற போது, கொண்டு போய் நிறுத்தவேணும். அக்கா கண் கலங்குவாள். கலங்கட்டும். கலங்கத்தானே கண்கள்.

அகநாழிகை வாசு

"எலக்கட்டு வந்துருச்சான்னு பாருங்கப்பா. தென்னங்குருத்து வெட்ட யார்ரா போயிருக்கா?சமையக்கட்டுல ஒரு ஆளு நில்லுங்கடா. பக்கிகளா சத்தம் போடாம வெளாடுங்க" என்று ஒரு கல்யாண மண்டபம் முழுக்க நிறைந்திருப்பார் ஞானமாமா. யாரும் அவரை கூப்பிடவேணாம். ஒரு குறையான பேச்சு உதிராது. முகூர்த்தக்கால் நட்டது தொட்டு வந்து வந்து பார்த்து போய் கொண்டிருப்பார். ஒவ்வொரு வருகையிலும் அக்கல்யானம் ஒரு அடி நகர்ந்திருக்கும். அதே ஞான மாமாதான் தன் ரெண்டு மகளுக்கும்,ரெண்டு மகனுக்கும் திருமணம் நடத்தினார். முழுக்க வேறு முகங்கள் வைத்திருந்தார் அது சமயம்."பார்த்து செய்ங்கடா எல்லாத்தையும் எனகிட்ட கேட்டுகிட்டு" என்று சிரித்தபடி அமர்ந்திருப்பார். நாங்கள் பத்து நூறு பேர் அவர் ஒரு ஆளுக்கு ஈடாகாது.

"சொல்லுங்க ராஜாராம்" என்ற வாசுவின் குரலை நான் முதன் முதலாக கேட்டபோது நான் சவுதியில் இருந்தேன். அவர் சென்னையில், எனக்கு மிகப்பிடித்த இடத்தில் இருந்தார். இருவருமாக இந்த ஞான மாமாவிடம் சேர்ந்தோம்.

அன்பு என்பது வார்த்தையல்ல அது ஒரு செயல் என்றுணர்த்துகிற ஞான மாமாவிடம்!

ரௌத்திரன்

இங்குதான் இருக்கிறார். ஆனால் இப்ப வரைக்கும் குரலில்தான் பார்த்து கொண்டிருக்கிறோம். "ராஜாராம் சார்" என்கிற ஒரு தூரமான குரலை,பேசி பேசி நெருக்கமாக மாற்றியது இவராகத்தான் இருக்கும். சார் என்பது ஒரு பெயர் மாதிரித்தான் போல என்றுணர்ந்த பிறகு இப்பல்லாம் நானும் கூட "வானம்பாடிகள் பாலா சார்" என்றழைக்க பழகி கொண்டேன். ஏனெனில் இந்த சார் என்பதில் அவ்வளவு உவப்பு இருந்ததில்லை எனக்கு எப்பவும். கல்வி எவ்வளவு உவப்பு இல்லையோ அவ்வளவு.

ஒரு கவிதை எழுதுபவன் அவன் குரலில் இருந்துதான் எடுக்கிறானோ அவன் கவிதையை என்று உணர வாய்க்கிறது இவர் குரல் எப்பவும்..என்னென்னவோ பேசி கொண்டு இருப்போம். எங்கே தொடங்கினோம்,எங்கே முடிப்பது என்றறியாமல். இரவு மூன்று மணி வரையில்,எழுகடை வாசலில் அமர்ந்தபடி தண்ணி அடித்து,உணவருந்தி,வெத்தலை பாக்கெல்லாம் போட்ட பிறகெல்லாம் கூட வீடு நகர எது அனுமதிக்கவில்லை என்பதை அறியோம் நானும் சூரி அண்ணனும். எனக்கென்னவோ சூரி அண்ணன்தான் ராஜேசோ என்றிருக்கு.

செ.சரவணகுமார்

செ புள்ளி சரவணக்குமாரை, சரவனா என்றழைக்க விரும்பியதற்கு என்ன பெரிய காரணங்கள் இருந்து விட முடியும். எழுத்தும் குரலும்தானே! போக இவரிடம் இன்னொரு நெருக்கமும் உண்டு எனக்கு. சாதிக் என்கிற என் நண்பனுக்கு அப்போ யாரும் இல்லை. யாரும் என்றால் அப்பா அம்மா முதற்கொண்டு. எங்காவது பற்றி கொள்ள மாட்டோமா என்றிருந்தவனுக்கு நான் கிடைத்திருந்தேன். வீட்டின் சோற்று பானை அறியாது நண்பர்களை கவ்வி கொண்டு போகிற பூனை நான். இவனோ சதா நேரமும் பசியில் இருப்பவன். திடீரென்று ஒரு நாள் வீட்டில் சாப்பிடுவதை நிறுத்தி விட்டான். எவ்வளவோ வற்புறுத்தியும் சாப்பிடுவதில்லை. இப்போ காரும் பங்களாவுமாக மலேசியாவில் இருக்கிறான். போன என் பயணத்தில் அவனும் வந்திருந்தான். மனைவி குழந்தைகளுடன் வீடு வந்திருந்தவன் எல்லோரையும் சாப்பிட பண்ணி இவன் சாப்பிடவில்லை.

என்னவோ இனம் புரியாத குற்ற உணர்ச்சி மட்டும் இருக்கிறது பரஸ்பரம், பழைய சாதிக்கிடமும் புதிய சரவனாவிடமும். ஏனெனில் எத்தனையோ முறை என்னை பார்க்க முயன்று, கடைசியாக டாக்ஸ்யில் பயணபட்டவரை திருப்பி அனுப்ப நேரிட்டது. இயலாததற்கு எவ்வளவோ காரணங்கள் இருக்கலாம். ஆனாலும்,"என்னண்ணே" என்கிற குரலில் ஒடுங்கி போகிறேன் புதிய சரவனனிடமும் பழைய சாதிக்கிடமும்.

இன்னும் கூட சிலர் உண்டு. பார்க்கலாம் அடுத்த பதிவில்.

புரை ஏறும் மனிதர்கள் - 1, 2, 3

Sunday, December 27, 2009

சாயமழை


(Picture by CC licence, Thanks Greig)


ழை கசறி கொண்டிருந்தது.

சுடுகாட்டு கொட்டகையில்
ஒதுங்கி இருந்தான் மேய்ப்பன்.

டைவாயில் நுரை பறிய
ஊறிய புற்களை தின்றுகொண்டே
வால்களில் மழையையும்
விரட்டிக் கொண்டிருந்தன
எருமைகள்.

செவ்வந்தி பூ
பொதிந்து கிடந்த
பிளாஸ்டிக் பையிலிருந்து
ஒட்டாமல் இறங்கிகொண்டிருந்தது
சாயம் பாரித்த மழை.

ன்னவோ மேய்ப்பனுக்கு
நினைவு வந்தது.
நேற்றிரவு மனைவிமேல் வீசிய
முதலாளி வாசனை.

தை எதையும் அறியாது
எருமையின் கொம்பில்
வந்தமர்ந்தது
நனைந்த தேன் சிட்டொன்று.


Thursday, December 24, 2009

புரை ஏறும் மனிதர்கள் - மூன்று

"விதைல்லாம் எழுதி பேமஸ் ஆயிட்டியாமேடா? சித்தப்பா வந்து சொன்னுச்சு"என்று சமீபமாய் அம்மா, அழை பேசும்போது விசாரித்தாள். குடும்ப விஷயங்கள் எவ்வளவோ பேசினோம். ஆனால் அம்மா கேட்ட இந்த கேள்வி மட்டும் சுழன்று கொண்டே இருந்தது. வீட்டிற்கு வந்த விருந்தினர்கள் முன் அம்மாவை அப்பா கேலி பேசும்போது அம்மா, காதோரத்தில் சுருண்டு தொங்கும் முடியை காது மடல் பின் புறமாக ஒதுக்கியபடி, புன்முறுவலுடன் உள் விரைவது நினைவு வந்தது. அந்த அம்மா போல இருக்க விரும்பினேன், அத்தருணம்.

வெளிநாட்டில் இருப்பவர்களுக்கு எல்லாம் குரல்தான் மக்கா, முன்ன பின்ன நகர்த்தும் ஆதார சுருதி. அம்மா, மனைவி, மகள், மகன், சகோதரிகள் அழைக்கிற குரல் அடையாளங்கள்தான் அன்றைய பொழுதின் வெளிச்சம் அல்லது இருட்டு.

ற்சமயம் குடும்பம் போலவே ஆகிப் போன நண்பர்களும் வலை உலக நண்பர்களும் உண்டு. அப்படி குரல்கள் மூலம் தேடி அடையும் நண்பர்கள் குறித்து பேச விருப்பம் இப்பதிவில்.

குரல் வழி சிற்பங்கள்

குமார்ஜி, தெய்வா, சுந்தரா

"ச்ச இடம் தெரியாமல் எடுத்த இடம் தெரியாமல்..." என்று லதாதான் அடிக்கடி என்னை திட்டிக்கொண்டே இருப்பாள். பொருள்களை போன்றே நான் மனிதர்களையும் தொலைத்தது உண்டு. மிக நெருக்கமாய் இருந்த நண்பர்களை, காலம் சுழட்டி எறிந்த ஒரு திருப்பத்தில் தொலைக்க நேரிட்டது. கிட்டத்தட்ட பதினைந்து வருடங்களாக அவர்களை தேட இயலவில்லை. அவர்களும் கிடைத்தார்கள் என நிகழ வில்லை.

ளம் தொடங்கி தொலைத்த கவிதைகளை எல்லாம் நினைவு வழியாக மீட்டெடுத்து இதில் பதிய தொடங்கிய சில காலங்களில் சற்றும் எதிர பாராது மூன்று மனிதக் கவிதைகள் கை அடைந்தது. முன்பு கால திருப்பத்தில் தொலைத்ததாக சொன்னேனே அந்த நாலில் மூன்று..! மணிபர்சை தேடிக்கொண்டிருக்கிற போது முன்பு எப்பவோ தொலைத்த பேனா கிடைக்குமே அது போல! இன்னும் ஒரு கவிதை பாக்கி. ப்ரபா என்கிற பெண் கவிதை.

ப்ரபாவையும் தேட போவதில்லை. தேடியா கிடைத்தார்கள் இந்த மூன்று பேரும்? வழக்கம் போல தேவைக்கு தீப்பெட்டியை தேடினால் போதும், தொலைத்த பென்டார்ச் கிடைத்தாலும் கிடைக்கும். பார்க்கலாம்..

ப்படி கிடைத்த மூன்று பேர்தான் இந்த குமார்ஜி, தெய்வா, சுந்தரா.

குமார்ஜி

கிடைத்த குஷியில், "ஏலே ஒரு கடிதம் எழுதுலே.." என்று கேட்ட குமார்ஜியின் குரலில் பதினைந்து வருடமாய் கேட்க்காத மூப்பு தெரிய காணோம். எங்கு தொலைத்தேனோ அங்கிருந்தே எடுத்துதருகிறான் அவன் குரலை. கீதாஉபதேசம் போல..! கைக்குழந்தையாய் இருந்த குழந்தை குட்டி எல்லாம் கல்லூரிக்கு நடக்கிறார்கள் என்று அவன் குரலில் கேட்கிற போது "அடச்சே நரை கூடி போச்சேடா நமக்கும்" என்று உணர வாய்க்கிறது. அதே வெள்ளந்தியான மனசையும், குரலையும் அதே குரல்வழியாக அனுப்பி தருவதை பெறும் போது, என்ன பெரிய பதினைந்து வருடங்கள் என்று தோனுகிறது.

தெய்வா

ண்பர்கள் குடும்பத்தில் யார் பிறந்த நாளையும் மறப்பதில்லை இவன். மனைவி லக்ஷ்மியை கொண்டு அழகழகு வாழ்த்து அட்டைகளை வரைய வைத்து வீடு அனுப்பி தருவான். முதல் நாளோ, சரியாய் அன்றோ கை அடையும் வாழ்த்து அட்டைகள்! பதினைந்து வருடங்களுக்கு அப்புறமும் தேதிகளை நினைவில் வைத்திருக்கிறான். வாழ்த்து அட்டைகள் குறித்து தற்சமயம் இவனிடம் விசாரித்தேன். "இல்லைடா..எல்லாம் இப்ப போன் விசாரிப்புகளோடு முடிந்து போகிறது" என்றான். மழுக்கென, எதுவோ முறிந்தது போல் உணர்ந்தேன். எல்லா முறிவுகளையுமா தேடி பார்க்க தைரியம் வருகிறது?

சுந்தரா

புகைப்படங்கள் வாயிலாக இவனை பார்க்கவும் வாய்க்கிறது, தளங்களில். குரலையும், ஞாபக திறன்களையும் அப்படியே வைக்க தெரிந்த இவனால், தலை முடியை பத்திர படுத்த இயலாமல் போய் விட்டது போல. போகட்டும்டா சுந்தரா. நீ ஒரு நாள், கை மறதியாய் வைத்த டி.வி. ரிமோட்டை தேடு. ஒருவேளை தலை முடிகள் கிடைத்தாலும் கிடைக்கும். யாராவது ஒரு ஆள் வேணும்தானே... தொலைந்த பதினைந்து வருடங்களை காட்டித்தர.

நேசமித்திரன்

"மெட்டி ஒலி காற்றோடு என் நெஞ்சை தாலாட்ட.." என்கிற பாடலை இன்று நான் கேட்க்கிறபோதும் கண் கிறங்கி இன்னொரு உலகம் நகர்வது உண்டு. அங்குதான் நான் பிராயமாய் இருந்தேன். பெல்ஸ், ஸ்டெப்கட்டிங், அரும்புமீசை, மாமா என்றழைக்கிற அவளின் குரலுக்காக பைத்தியம் பிடித்து அலைந்த மனிதனென. அப்படியேயான அன்பும், உயிர் சுண்டலும் நேசன் அழைக்கும் "என்னண்ணே" என்கிற குரலில் கிடைக்கிறது எனக்கு.

தென்னைகள் சூழ்ந்த ஆற்றங்கரையோரத்து பழைய கோவில் ஒன்றிற்கு கை பிடித்தழைத்து கொண்டு செல்கிறது அது. தேங்காய் சாதமும் துவையலும் தருகிறது. தேங்காய் சாதத்தின் ருசி எனக்கு அங்கிருந்து கிடைத்ததே. துவையலை பாம்பு போல உருட்டி "பாதி பாம்பு உனக்கு பாதி பாம்பு எனக்கு" என்று கெக்கலித்து சிரித்து சாப்பிட்ட காலங்களோடு பொருத்துகிறது. ஆண் உணர்வு தாண்டி, குரல் செதுக்கும் சிற்ப்பங்களுக்கு கேள்வி, கேட்பாடு இல்லைதானே? ஒருவேளை இவன் கவிதைகள் என்னை எடுத்து சென்று அந்தரத்தில் விட்டு அழகு பார்க்கும் கோலம், காரணமோ என்னவோ?

ன்னும் சிலர் உண்டு அவர்களை அடுத்த பதிவில் பார்க்கலாம்..

புரை ஏறும் மனிதர்கள்-இரண்டு
புரை ஏறும் மனிதர்கள்–ஒன்று

Tuesday, December 22, 2009

அவள்


(Picture by CC licence, Thanks Bradley )

தொல் பொருள்.
ஆராய விரயம்.
ஆயினும் செய்நேர்த்தி.

ட்டுச்சோறில்
புளிச்சாறு பிரியாணி.

யணக் களைப்பின்றி
தூங்கும் தோள் குழந்தை.

பாத தொடு உணர்வில்
சிலிர்ப்பிக் கொள்கிறது
லெச்சுமி பசு.

Sunday, December 20, 2009

ரிசல்ட்


(Picture by CC licence, thanks Tetsuro)

ஒன்று

ரி எண்ணையில் தொட்டு
வெறும் நம்பர் நம்பராக எழுதியிருந்தது
ஆஞ்சேநேயர் கோயில்
கல்மண்டபத்தில்.

பார்த்துக்கொண்டு
சும்மா போக மனசு வரவில்லை.

ம்பர்களைவிட
பிஞ்சு விரல்களை.

க்கரி எண்ணெய் தொட்டு
கடவுளாகி எழுதினேன்.

"ல்லோரும் பாஸ்"

ரெண்டு

ஜாதகம் பார்த்துட்டு
லெட்டர் போடுறோம் என்று
போனார்கள் வந்தவர்கள்.

ண்ணாடி பார்த்தபடி
கழட்டி கொண்டிருந்தாள்
ஜோதியக்காவின் கம்மலையும்
சொந்தக் கண்ணீரையும்.

மூன்று

ரிசோதனையில்
பாசிட்டிவ் என்றார்கள்.
குழந்தையின் வாழ்வு
நெகட்டிவ் ஆனது.

Friday, December 18, 2009

விருது - சும்மா இல்லை




"ந்த நேரமும் மருந்தடிச்ச கொய்யா நாற்று போல திரிகிறானே"என்று பார்த்து கொண்டிருந்த அறை நண்பர்களுக்கு இந்த மாதிரியான விருதுதான் பதிலாகிறது. அறை நண்பர்கள் மலையாளிகள். தமிழ் வாசிக்க தெரியாத காரணம் கொண்டு, "எங்க அசோசியசனில் இருந்து கிடைச்ச அவார்டு" என்று காட்டிக்கொள்ள இதை தவிர வேறு வழியும் கிடைக்கவில்லை எனக்கு.

டம் பார்த்து பாகம் குறிக்க இது போதுமானதாகிறது இவர்களுக்கு. காலை எழுந்து கக்கூஸ் போகிற வழியில் இன்னும் விஷ் மட்டும்தான் பண்ணவில்லை. காரணம், ஸ்லைடு ஸ்லைடாக மாறும் நம் "அசோசியசேன் அவார்டுதான்!"

யாரையும் பாதிக்காத சிறு,சிறு பொய்கள்தான் எவ்வளவு உற்சாகமானது!

பொய் என்பது நான் பேசியது. உண்மையில் எவ்வளவு அர்த்தங்கள் நிரம்பியது இந்த அவார்டுகள்! அன்பை பிதுக்கி எறிய தெரியாமல்தானே இப்படி பகிர முயல்கிறோம்...

ந்த விருதை எனக்கு வழங்கியவர்கள் சரவணாவும், மலிக்காவும்.

முதலில் இவர்களை பார்போம்..

செ.சரவணகுமார்


வருக்கு வலை உலகில் மிகப்பெரிய எதிர்காலம் உண்டு என்பது என் கணிப்பு. நல்ல வாசிப்பனுபவத்தை எதிரொலிக்கிறது இவரின் எழுத்துக்கள். "அப்படியா?" என்கிற கேள்வியோடு உள்ளே ஒரு நடை போயிட்டு வாங்க.

வந்து சொல்வீர்கள்"டேவுலே.. ராஜா மக்கா!"என.

மலிக்கா

இவர்களை மிக சிலவே வாசித்திருக்கிறேன். என் நேரமின்மை ஒரு காரணம். இவர்களை எங்கனையோ நான் தைச்சிருக்க வேணும். அதுகொண்டு, "பிடிச்சிருக்கு மக்கா. பிடியுங்கள்" என்று துணிந்திருப்பார்கள் போல. பத்திரபடுத்த வேணும் போலான அன்பு. நேரம் வாய்க்கிற போது போக வேண்டிய என் வீடு.

எறும்பூர்வது போல ஊரி, பின்னூட்டம் வழியாக நிறைய தளங்களை அறிமுக படுத்தி கொண்டேன். முன்பே, அவர்கள் ஜாம்பாவான்கள். எனக்கு புதுசாக இருக்கலாம். அவர்களுடன் இந்த விருதை பகிரலாம் மக்களே..

ராகவன்

எழுத்திலும்,பேச்சிலும் அன்பை மட்டுமே சுரக்கும் ராகவனுக்கு.

மோகன் குமார்

திறந்த மனதுடன் சக பயணியை சிலாகிக்கும் மோகனுக்கு.

ஜெனோவா

இயல்பு பாஸ்..இயல்பு!.

முரளிகுமார் பத்மநாபன்

மனசின் தாழ்வாரத்தை ஒரு கவிதை விளிப்பில் திறக்கிறார். போக, "மகாப்பா" என வேறு விளிக்கிறார். கவிதையையும், மனிதத்தையும் ஆத்மார்த்தமாக அனுகும் அவருக்கு ஒன்னு தரவில்லை எனில்,"என்னடா அப்பா நீ?"எனலாம் மகா.


பூங்குன்றன்

பக்கத்து வீட்டு மனிதர் மாதிரியான பரிச்சியமான எழுத்து. கூப்பிடவே வேணாம். "இந்தா வந்துட்டேன்ப்பு" என்று சிரிக்கிற மனிதன். கொஞ்சுங்களேன்.."குன்றா" என!

வினோத் கெளதம்

எதை சொன்னாலும் நறுக்கு தெறிக்கும் வினோத்திடம். பாருங்கள் தெரியும்.

சுசி

தளம் போய் பாருங்கள். அதகளம் பண்ணுகிறார்கள். பார்த்துட்டு வந்து, "ஏண்டா வெண்ணை முன்னாலேயே சொல்லலை?" என கேட்க்க கூடாது.

அனுராதா-தோழி

சமீபமாக தளம் போய் பிரமித்து போயிருக்கிறேன். நீஞ்ச தெரிஞ்சால், மகனே உன் சமர்த்து...காட்டாறு!


*********************************************************************************

போக, நிறைய பின்னூட்டம் வழியென ஊரி ஊரி பிடிச்சு வச்சிருக்கேன் மக்கா. எல்லோரையும் நானே எடுத்துக்கிட்டா "தூத்தெறி" என தெறிப்பீர்கள். அதனால் ஜகா வாங்கலாம்.

எல்லோருக்கும் பிதுக்கி எறிங்க மக்கா-அன்பை!

Wednesday, December 16, 2009

கவிதையும் பின்னூட்டமும்


(Picture by CC licence, thanks Sara Alfred)

"சி பிறந்த வீட்ல வாங்குன
பிளாஸ்க் ஒடைஞ்சு போச்சுங்க"

"ரவால்லை,வேறு வாங்கிக்கலாம்"

"வாசலில் வச்சுட்டு போன
தங்க அரளி பூத்திருக்குப்பா"

"ரவால்லை,வேறு பூத்துக்கலாம்"

பிளாஸ்க் உடைவதையும்
தங்க அரளி பூப்பதையும்
ஒரே கவிதையாய்
எழுதுபவளுக்கு...

வேறு என்ன பின்னூட்டம் போட?

Monday, December 14, 2009

பசி விருந்து


(Picture by CC licence, thanks sashafatcat)

னைவி குழந்தைகளுடன்
அமர்ந்து சாப்பிட்டு
கொண்டிருக்கிறீர்கள்.

ந்து விடுகிறேன் நான்.

சாப்பிட சொல்லாமல்
இருக்க முடியாது உங்களால்.

சொன்னதும் அமரவும்
முடியாது என்னால்.

ராத விருந்திற்க்கென
சோறுக்கும் குழம்பிற்கும்
கொல்லையில் ஓடும் குழந்தைகள்...

ன் வீட்டிலும் உண்டு.

********************************************************

சாப்பிடுடா எனவும்
எங்க வீட்டிலெல்லாம் சாப்பிடுவீங்களா?
எனவும் அடுத்தடுத்து
கேட்கிறாள் பெரியம்மா.

தில் பிடிச்சிருக்கு.
கேள்வி குழப்புகிறது
பசியில் இருக்கும் எனக்கு.

Thursday, December 10, 2009

கருவேல நிழல்-திரைக்கு பின்னால்



11-06-2009-யில் தளம் தொடங்கியது. 11-12-2009-யில் கருவேலநிழல் முதல் தொகுப்பு வெளியாகிறது. சரியாய் ஆறு மாதம் அதே தேதி. நம்ப இயலாமல் வருகிறது. நண்பர் மோகன் குமார் ஒருமுறை பின்னூட்டத்தில் கேட்டார், "இந்த 2009-ன் தொடக்கத்தில் இப்படியெல்லாம் நிகழும், இவ்வளவு நண்பர்களை உறவுகளை சம்பாதிக்க முடியும் என்று நினைத்திருப்பீர்களா?" என்று.

எவ்வளவு சத்தியமான வார்த்தை!

கணையாழியில், ஆனந்த விகடனில் ஒரு கவிதை பிரசுரமானால் போதும். அப்பா, அந்த புத்தகத்தை ஒரு குழந்தையை போல இடுக்கி கொள்வார். உறவினர்கள் வீடெல்லாம் போய் திரும்பும் குழந்தை. ஒரு வாரம், பத்து நாள் வரையில் புத்தகத்தை திருப்பமாட்டார். திருப்பும் போது பத்து நூறு வருடம் வாழ்ந்தது போல் தளர்ந்திருக்கும், முன்பு பச்சை வாடை வீசும் குழந்தையாய் இருந்த புத்தகம். பச்சை வாசனை மறைந்து, அப்பா வாசனை, உறவுகள் வாசனை வரையில் புத்தகத்தின் பக்கங்களில் உணர வாய்க்கும்.

இன்று ஒரு முழு கவிதை தொகுப்பு! அப்பாவை காணோம்.

"எதையாவது இழந்து தாண்டா எதையாவது பெற முடியும்" என்று அப்பாதான் அடிக்கடி சொல்லி கொண்டு இருப்பார். அந்த அப்பாவிற்குத்தான் இந்த முதல் தொகுப்பை சமர்ப்பணம் செய்திருக்கிறேன். அப்பாவை இழந்து பெற்ற முதல் தொகுப்பை.

அப்பா மாதிரி நிறைய மனிதர்கள் இதன் பின்னணியில் இருக்கிறார்கள். அவர்களை எல்லாம் நினைவு கூறவே இப்பதிவு.

"டேய் பழசெல்லாம் நினைவு படுத்தி எழுது. உனக்கு ஒரு பிளாக் திறக்கலாம்" என்று தொடங்கினான் கண்ணன்.

எழுதி அனுப்பிய முதல் கவிதையை பார்த்த நண்பர், " ரொம்ப நல்லா இருக்குங்க. பின்னால தொகுப்பாய் வர கூட வாய்ப்பிருக்கு தொடர்ந்து எழுதுங்கள்" என்று நல்ல நேரம், கெட்ட நேரம் பார்க்காமல் வாய் வைத்தார். என் அண்ணன் மகள் கவிதாவும், நண்பர் அ.மு.செய்தும், "தொகுப்பு, தொகுப்பு" என்று தொண தொணத்து கொண்டு இருந்தார்கள். இந்த சமயத்தில் அவர்களையும் நினைத்து கொள்ள பிடிச்சிருக்கு. கவிதா என்ற தமிழ் என்ற உதிரா, மற்றும் என் செய்யது, இனி, தூங்குவீர்கள்தானே?

"அழுத்தமான கவிதை.பாராட்டுக்கள்!" என்று முதல் பின்னூட்டத்தை குழைத்து ஊட்டினார், கோவி.கண்ணன் சார்! கவனியுங்கள் அவர் வாழ்த்துக்கள் என்று சொல்லவில்லை. பாராட்டுகள் என்றார்!. அது ஒருவேளை நண்பருக்கும் கண்ணனுக்கும் பிடித்து பாரா-ட்டிவிட்டார்கள் போல..

இப்படியாக தத்தி, தத்தி போய் கொண்டிருந்த தளத்தின் ஓட்டத்தில் ஒருநாள் "நீங்கள் சிவகங்கை பா.ராஜாராமா?" என்று புயல் போல் நுழைந்தான் என் சுந்தரா என்ற உங்கள் ஜியோவ்ராம் சுந்தர். அன்று ஒரு நாள் மட்டும் கிட்ட தட்ட பதினைந்து பின்தொடர்பாளர்கள் சேர்ந்தார்கள். "எங்கிட்டு கிடக்கிறான்களோ" என்று நினைத்து கொண்டிருந்த பழைய உயிர் நண்பர்கள் மூன்று பேர், ஒரே நாளில் கிடைத்தார்கள்! உசும்பி உட்க்கார்ந்த மறக்க முடியாத நாள் அது!

சிறுக சிறுக பேச்சும், அரவமும், சிரிப்பும், சந்தோசமுமாக என் வீடு நிறைய தொடங்கியது. ஒவ்வொரு பின்னூட்டத்தையும் ஒரு மனிதர்கள் எனவே உள் வாங்குகிறேன் எப்பவும். அப்படி எத்தனை எத்தனை மனிதர்கள் சேகரித்திருக்கிறேன் இப்போது!

பின்னூட்டமிட்டது ஒரு 10% மனிதர்கள் என அனுமானிக்கலாமா? என்று அறுதியிடும் இணையம் சம்பந்த பட்ட பார்வை என்னிடம் இல்லை. ஆனால்..

"எத்தனையோ ஆயிரம் கண்கள் என் கவிதையை வாசித்திருக்கும் என்றும் எத்தனையோ ஆயிரம் மனங்கள் என் கவிதையில் இடறி இருக்கும்" எனவும் நினைத்து கொள்ள பிடித்திருக்கிறது.

"ஒன்னுக்கு பத்தாக நினைத்து கொள்வதே இந்த பயலுக்கு பொழைப்பா போச்சு" என்று குறுக்கிடுகிற உங்கள் மன ஓட்டம் ரசிக்கும் படியாகவே இருக்கிறது. எனினும், எனக்கு பிடித்த மாதிரி நினைத்து கொள்ளும் என மன ஓட்டத்தை பகிரத்தானே வேணும்.

பாருங்கள் பேச்சு சுவராஸ்யத்தில் நூலை விட்டு விட்டேன். ஆங்..இப்படியாக போய் கொண்டிருந்த ஒரு நிறை நாளில், உயிரோடை லாவண்யா ஒரு மின் மடல் பண்ணுகிறார்கள்,

"உங்கள் கவிதைகளை தொகுக்க விருப்பமா பா.ரா.?" என்று. நம்ப முடியாத திருப்பம் அது.

(கட்டு கட்டாக எழதிய கத்தைகளை" தேர்வு பெற்றால்..எங்கள் பதிப்பக செலவிலேயே தொகுப்பு வரும்" என்று விளம்பரம் செய்த சிந்து அறக்கட்டளை(என நினைவு)க்கு அனுப்பிய முயற்சியும்,.. பிறகு தெரிந்த ஒரு பதிப்பகத்தில் "பத்தாயிரம் இருந்தால் அச்சு கோர்த்துருவோம்" வார்த்தையை கேட்டு தொகுப்பு கனவை குழி தோண்டி புதைத்து, சம்மணம் கூட்டி மேலே உட்கார்ந்து கொண்டதும் நினைவாடுகிறது...இத்தருணத்தில்.)

லாவண்யாவிடம், "சரி" சொல்லி, நண்பர்களுக்கு அந்த மெயிலை பார்வர்ட் பண்ணி, இருவரும் தயார் ஆவதற்குள் லாவண்யாவே தளம் நுழைந்து, கவிதைகளை வாரி சுருட்டி கொண்டு போகிறார்கள்.

வீட்ல எந்த ஒரு நல்லது, கெட்டது என்றாலும் கௌரி, கவிதா, சீதா என்ற எதிர் வீட்டு மூன்று மருமகள்களும் இடுப்பில் சேலையை சொருகிக்கொண்டு களத்தில் இறங்கி விடுவார்கள். "எதுக்குண்ணே சமையக்காரருக்கு கொண்டு போயி காசு கொடுக்கிறீக" என்று உரிமையாய் கடிவார்கள்.

அவர்களை பார்த்தது போல் இருந்தது சகோதரி லாவண்யா வருகை. லாவண்யா கொண்டு போன இடம் அகநாழிகை!

"அட, நம்ம வாசு!" என்று நிமிர்வதற்குள்,..

"உங்கள் கவிதைகள் அச்சுக்கு போயிருச்சு, அட்டை தயார், புத்தக சந்தைக்குள் வந்துவிடும்" என்று ரன்னிங் கமெண்ட்ரி கொடுத்து கொண்டே இருப்பார் வாசு.
"சரி, எல்லாம் தயார். முன்னுரை எழத தொடங்குங்கள்" என்று வாசு சொன்ன போது துணுக்குற்றேன். நம்ம கவிதைக்கு நம்மளே என்னத்தை முன்னுரை எழதுவது என, "நண்பன் நேசனை விட்டு ஒரு விமர்சனம் போல் எழுத சொல்வோமா, வாசு?" என்று கேட்ட போது..

"சரி. ஆகட்டும். சீக்கிரம்.."என்றார்.

நேசனிடம் கொண்டு போனேன். "நட்பை விலக்கி விட்டு நேர்மையான விமர்சனமாக இருக்கும்படி பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்" என கேட்டுக்கொண்டேன்.

நேசனிடம் ஒரு அதீத குணம் உண்டு. கவிதைகளை சார்பற்று அணுகும் திறன்! குறையை நேர்மையாக உணர்த்தும் பக்குவம். என் தளத்தில் பின்னூட்டம் வாயிலாக சொல்லி சென்றதை விட, பிரதி மாதம் ஒரு குடும்பம் பிழைக்கிற அளவு தொலை பேசிக்கு செலவு செய்து பக்குவ படுத்துவது அதிகம். கோமணத்தை வரிந்து கட்டிக்கொண்டு உழுது தீர்த்து விட்டான் நண்பன்! என் அன்பும் விலகாத படிக்கு. அவன் நேர்மையும் பிசகாத படிக்கு.

ஆக, இந்த ஆறு மாத காலத்தில் ஒரு விஷயத்தை தீர்க்கமாக உணர்கிறேன். இந்த வலை உலகம் என்பது சற்றேறக்குறைய ஒரு முழு குடும்பமாக இயங்குகிறது என்பதே அது!

எந்த குடும்பத்தில் பிரச்சினைகள் இல்லை? அல்லது பிரச்சினைகள் இல்லாத குடும்பம், குடும்பமா என்ன?

உயிருக்கு போராடும் சக பயணிக்காக ஒன்று சேர்வது தொடங்கி, சக பதிவரின் குடும்பத்தில் ஒரு விலை மதிப்பற்ற உயிர் இழப்பு ஏற்படும்போது, அவரின் மனசிற்கு நெருக்கமாக தன்னை அர்பணித்து கொள்வது வரையில் என..

யோசியுங்களேன்..

எப்பேர்பட்ட குடும்பம் மக்கா, நம் குடும்பம்!அந்த குடும்பத்தில் இருந்து, இன்று ஐந்து புத்தகங்கள் வெளியீடு ஆகிறது. அடுத்த புத்தகை சந்தைக்கு இது ஐநூறு, ஐயாயிரமாக பெருகட்டும் என்பதே விருப்பம். வேண்டுதலும்.

லாவண்யா, வாசு, நேசா, மற்றும் என்னை தொடர்ந்து உற்சாக படுத்தி வரும் உங்கள் யாருக்கும் நன்றி சொல்ல போவதில்லை. யாருக்கு யார் நன்றி சொல்வது?

நினைவு கூர்கிறேன், அவ்வளவே!

வேலையோடு, வேலையாய் நம் விசேஷத்திற்கு ஒரு எட்டு போயிட்டு வந்திருங்க மக்கா...

நிறைய அன்பும், சந்தோசங்களும்!



Tuesday, December 8, 2009

கடனுக்கு கவிதைகள்


(Picture by CC licence, thanks B. Sandman)

பாக்கியை கொடுத்துட்டு
பலசரக்கு வாங்கலாமென
கடைக்காரர் சொன்னதை
சொன்னேன் அம்மாவிடம்.

சொல்லவில்லை அவளிடம்
புறப்படும்போது
கடைக்காரர் அள்ளி வைத்த
உள்ளங்கை சர்க்கரையை.

துக்கெடுத்தாலும்
அழுகிறாள், அடிக்கிறாள்
அம்மா இப்போ.

****

கூட்டிக்கூட்டிப் பார்த்தேன்
குறையக்காணோம் கடன்.
கடனோடு கவலையும் சேர்ந்தது.
கூட்டலுக்கு முன்
கடன் மட்டுமே இருந்தது.

****

காசை வச்சுட்டு
மறு சோலியை பாரு
என்பவரிடம் வாங்கியாவது
பரவால்லைடா இருக்கும் போது தா
என்பவனுக்கு தர வேணும்
இந்த மாதமாவது.

****

ந்த சம்பளத்தில்
எப்படியும் திருப்பலாம்
என தொட தயாரானான்.
தண்ணில எழுத வேண்டியதுதான்
என தர தயாரானாள்.
வேறு வழி இன்றி
வாழ்ந்து கொண்டிருந்தது
அதே தாம்பத்யம்.

****

"ராஜாராம், புனர்பூச நட்சத்திரம்"
அர்ச்சனை தட்டில் கை வைத்த யாரோ அவள்
எல்லோரும் கேட்க்கும்படி
சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.
கடன் வாங்கியே பழகிய நான்
கடவுளுக்கு மட்டும் கேட்க்கும்படி
சொல்லிக்கொண்டேன்.
"அவிட்ட நட்சத்திரம்"

Saturday, December 5, 2009

கேள்விதான் பதில்.


(picture by CC licence, thanks Just Taken Pics' )

வளை கூச்சலில்
விழித்துக்கொண்டு
தாழ்வாரத்தில் சொட்டும்
மழை போல
யாருக்கும் தெரியாது அழாவிடில்
எதற்கு தோற்கணும் காதலை?

நீ நேசித்த
மனுஷியின் கதையையும்
மனைவி நேசித்த
மனுஷனின் கதையையும்
பேசாமல் நிறையுமா
புணர்தலின் பின்னிறைவு சாந்தி?

சைக்கிள் முன்னிருக்கையில்
அமர்த்திய மகளின் வெறுங்கழுத்தில்
சவரம் செய்யாத நாடி கொண்டு
கூச்சம் செய்ய இயலவில்லையெனில்
என்ன பயன் பெண்ணை பெற்று?

ண்களை பொத்தும்
மகனின் கரங்களை
வேண்டும் என்றே
வேறு பெயர் இட்டு அழைக்காவிடில்
என்னய்யா தகப்பன் நாம்?

பேரனின் சிறுநீர்
நனைக்காத நெஞ்சுக்குழி
இருந்தென்ன மயிறு வெந்தன்ன?

வியமான
ஒரே ஒரு வாழ்வில்
உயிருக்கும் உயிருக்கும் கூட
கொடுக்கல் வாங்கல்
இல்லை எனில்...

சம் கரைக்க ஆகுமாடா
நம் அடுக்குப்பானை புளி?

Tuesday, December 1, 2009

ஜீபூம்பா


(picture by CC licence, thanks Wrote )

ப்பா அம்மா
நடுவில் படுத்தே
கதை கேட்க்கிறான்.

வனுக்கு பிடிக்காத
மந்திரவாதி கதை.

ழு ஏழுகடல்,ஏழுமலை தாண்டி
கிளிக்குஞ்சில் உயிர் இருக்கும் மந்திரவாதி
பனைமரத்தளவு கை கொண்டு
இளவரசியை அபகரிக்கிறான்.

சிக்கு இவனைப் போன்ற
குழந்தைகளை உண்கிறான்.

ப்பா மாதிரி நல்லவர்களை
துவம்சம் செய்கிறான்.

வ்வளவையும் கூட
பொறுக்கலாம்

விடியும்போது இவனறியாது
நகர்த்தியும்வேறு தொலைக்கிறான்.

ம்மா இடத்தில் இவனையும்
இவன் இடத்தில் அம்மாவையும்.

குறிப்பு : (இது ‘
உரையாடல் சமூக கலை இலக்கிய அமைப்பு’ நடத்தும் கவிதைப் போட்டிக்காக எழுதப்பட்டது).

Monday, November 30, 2009

புரிதல் காலம்


(Picture by CC licence, thanks Paromita)

ல்லாத்தையும் மறந்துட்டு
சந்தோசமாய் இருக்கணும்
என்ற போது புரியாமல் இருந்தது
புரியுதா என்ற போது
கண் கலங்கியது.
**
போக போறது
புறப்பட்டது எல்லாம்
சொல்லக் காணோம்.
போகும்போது சிரித்தது
புரியக் காணோம்.
**
குழந்தையோடு பேசி கொண்டே
ஜன்னல் திறந்தாள்.
போய் கொண்டிருக்கும்
பூச்சாண்டி புரிந்ததும்
மூடிக்கொண்டாள்.

Thursday, November 26, 2009

ஒலியும் ஒளியும்


(picture by CC licence, thanks Mark)

ஒன்று.
ன்னை மறந்ததேன்
தென்றலே என
எங்கேயோ பாடிக்கொண்டிருக்கு.
இக்காரணம் போதும்
சிகரெட் புகைக்க எனக்கு.

(picture by CC licence, thanks RBerteig)

இரண்டு
க்கத்துப்பள்ளி
ஒன்னுக்கு மணி சத்தத்தில்
இங்கு ஓடிப்பிடித்து
விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறது
ஒரு நிழலை ஒரு அணில்.


(picture by CC licence, thanks Babasteve)

மூன்று.
ன்னல் வழியாக
பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்
காலைக்கோலத்தில் சிந்திய
சைக்கிள் மணி சத்தத்தை.

நான்கு.
குடமுழுக்கு விழாவும்
நீராட்டு விழாவும் வேறு வேறு
என அறிந்த போதே
சத்தமில்லாமல்
பரு வந்தது.

ஐந்து
காப்பா வந்துட்டாங்களா
சத்தம் கேட்டுச்சு என
வருவார்கள் கவிதாம்மா.
"எப்படித்தான் மூக்குல வேர்க்குமோ?"
கிசு கிசுத்தென்னை
முறைப்பாள் மகாம்மா.

Tuesday, November 24, 2009

நிஜம்



ர்ஸ் எடுத்து
வைத்து கொண்டாள்.

மொத்த சேலைகளையும்
கூடைப்பையில் திணித்து கொண்டாள்.

பாவாடை பிரிலை
அவசரமாக உள் நுழைத்தாள்.

குழந்தைக்கான கவுனில்
எதெது அவன் எடுத்தது என
குழப்பத்துடன் திணித்து கொண்டாள்.

விளக்கு பொருத்தி
சாமி பார்த்தாள்.

ண்ணீர் பெருக்கெடுத்தது.

தவு பூட்டி
சாவி எடுத்தாள்.

வன் வந்து கொண்டிருந்தான்.

வாழை இலையில்
பொதிந்த பூவுடன்.

திண்ணையில் அமர்ந்து
மீண்டும் அழ தொடங்கினாள்.

Sunday, November 22, 2009

பா.ராஜாராம் கவிதைகள்-5


(picture by CC licence, thanks sugar_pond)

ஒன்று
தத்து
நொறுங்குகிறது
கூடுதல் கவனத்துடன்
குழந்தையின்
வெறுங்காலடியில்
ஒரு சருகு

இரண்டு
கிஞ்சித்தும்
முயற்சி இல்லை
அவளை நினைக்க
என நினைக்க
ப்ரியமாய் இருக்கிறது.

மூன்று
லை துவட்டி
உதறிய துண்டிலிருந்து
வானவில் மிதந்தது.
அடச்சே...இது
இவ்வளவு நேரம்
தலையிலா இருந்தது?

நான்கு
"போய் சேர்ந்ததும்
லெட்டர் போடுங்க"
என்கிற குரலை
இங்கதான் வச்சேன்.
யாராவது
பார்த்தீங்களா சார்?

ஐந்து
ருந்து வச்சு
கட்டிய இடத்தில்
வின்,விண்ணென்று
தெறிக்கிறது
செவிலியின் ரூபம்.

பா.ராஜாராம் கவிதைகள்-4
பா.ராஜாராம் கவிதைகள்-3
பா.ராஜாராம் கவிதைகள்-2
பா.ராஜாராம் கவிதைகள்-1

Thursday, November 19, 2009

மரண அடி


(picture by cc license, thanks Julien Harneis' photostream )

வூட்டுக்கும் மாமா வூட்டுக்கும்
நடுக்கோண்டு ஒத்தடிப்பாதை.

புடிச்சுப் போனா
மாமா கொல்லை.

போச்சொல்ல போச்சொல்ல
நாயுருவி அப்பும்.

கொல்லையில் கெடக்குற மாமாக்கு
குடும்பம் குட்டி இல்லை.

த்தடியில் படுத்தது பொறவு
பத்தடி ரோடு.

நாயுருவியும் மாமாவும் இப்ப
மருந்துக்கும் இல்லை.

த்தடி வரும்போது
எம்பூட்டுக்குங்க
ரெண்டு ஒத்தடி.

Wednesday, November 18, 2009

புரை ஏறும் மனிதர்கள்-இரண்டு

ண்பர் மணிஜியிடமிருந்து அழை எண் பெற்று கேபில்ஜியை தொடர்பு கொண்டேன்.

"டம்புக்கு சரி இல்லைன்னு விஷயம் கேள்வி பட்டுதான் ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிட்டு போக கார எடுத்துட்டு போறேன் தல. சட்டையை போட்டவர் சோபாவில் உட்கார்ந்தார். அப்படியே collapse ஆய்ட்டார். சகோதரி கணவர் கூட காலையில்தான் துபாய் போறார். பிறகு விஷயம் கேள்வி பட்டு உடனே திரும்புற மாதிரி ஆயிருச்சு. மருமகன்னா உயிர் இவருக்கும். எண்பது, நூறு பேரு இருக்கும் தல. நம்மாளுங்க. வந்து நின்னு, எல்லாவேலைகளையும் இழுத்து போட்டு பார்த்தாங்க. யாருன்னே தெரியாது. முகம் கூட பார்த்தது இல்லை. எங்கிங்கிருந்தோ எவ்வளவோ போன் கால்கள். என்ன செய்ய போறேன் தல, இவுங்களுக்கெல்லாம்?" என்று தத்தி,தத்தி,வெயிலிலும் மழையிலும் அமர்ந்து கொண்டு இருந்தது அவர் குரல். முதல் முறை கேட்க்கிற குரல். சம்பவமும், சூழலும் அடைத்து, அப்பா மேலான பிரியம் மட்டும் ஒழுகி கொண்டே இருந்தது அவர் குரலில்.

ப்பா என்பவர் அப்பா மட்டும்தானா? எவ்வளவு நிகழ்வு, எத்தனை நாள், எவ்வளவு இரவு, எத்தனை பிணி, எவ்வளவு சந்தோசம், போதனை, கல்வி, சிரமங்கள், எவ்வளவு மீசை குத்திய முத்தங்கள், இன்னும் எவ்வளவு எவ்வளவு இந்த அப்பா? போனை வைத்ததும் சொல்லொண்ணா அடர்த்தி கவ்வி கொள்கிறது. ஒரு சரித்திரம் ஒரு நொடியில், ஒரே ஒரு நொடியில் முடிந்து போய் விட முடியுமா? கேபில்ஜியின் முகம் பார்க்காத அப்பாவிடமிருந்து நினைவு தப்பி அப்பாவிடம் வருகிறது...

ப்பா என்றொரு மக்கா.

கோவையில் இருந்து திரும்பி கொண்டு இருந்தோம் அப்பாவும், நானும். ஆரப்பாளையம் இறங்கி, அண்ணா பஸ்ஸ்டாண்ட் வந்துதான் சிவகங்கை பஸ் மாறனும், அப்போ. அண்ணா பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்ததும் அப்பா கேட்டார்,

"ம்பி அம்பது ரூபா வச்சுருக்கியாடா?" (ரொம்ப rare-ஆதான், இந்த"தம்பி"யை யூஸ் பண்ணுவார் அப்பா)

"ருக்குப்பா. என்னப்பா?" என்றேன்.

"தா"என்று வாங்கி கொண்டு நடந்தவர் நாலு அடி நடந்திருப்பார். திரும்பி என்னை பார்த்தவர் "வாடா"என்றார். பின்னாலேயே நானும் போனேன்.

ருகில் உள்ள ஒயின்ஸ் சாப்பிற்குள் அப்பா நுழைவதை பார்த்ததும் நின்றுவிட்டேன். உண்மையில் நான் உணவருந்த போகிறார் போல என்பதாகத்தான் பின் தொடர்ந்தது. "சரிதான்" என சிரித்துகொண்டு, அருகில் ஒரு மரியாதை நிழல் இருந்தது. வேம்புக்கெனவே வாய்க்கிற மரியாதை நிழல்! நிழலில் நின்று கொண்டேன் நான். அப்படி நிற்கிற என் மரியாதையும் பிடித்திருந்தது.

யின் சாப்பில் ஒரு குவாட்டரை பிடித்துகொண்டு, பக்கத்தில் உள்ள பாருக்குள் நுழைந்தார் அப்பா. இரண்டு நிமிடத்திற்கும் குறைவில் பாரில் இருந்து வெளிப்பட்டார். வாயை துடைத்து கொண்டே வந்தவரின் கையில் உரித்த வாழை பழம் ஒன்று இருந்தது. பாதியை வாயில் போட்டுக்கொண்டு மீதியை என்னிடம் நீட்டினார்.

"னக்கு வேணாம்ப்பா நீங்க சாப்பிடுங்க" என்றேன்.

"முண்டை, புடி. பாருக்குள்ளே போயி ரைட்ல திரும்பு. பாதி வச்சுட்டு வந்திருக்கேன். பார் பயல்ட்ட உன்னை காமிச்சு சொல்லிட்டு வந்திருக்கேன்." என்றவர் என் முகத்தை கூட பார்க்காமல், விடு, விடுவென பஸ் ஸ்டாண்ட் நோக்கி நடக்க தொடங்கி விட்டார்.

னக்கு பெரிய அதிர்ச்சி. நான் தண்ணி அடிப்பது அப்பாவிற்கு தெரியும். அப்பாவிற்கு தெரியும் என்பது எனக்கும் தெரியும். ஆனாலும் அப்பா இல்லையா? தண்ணியில் இருக்கும் போது அப்பாவை பார்த்ததும் தெறிப்பதும், புகைத்து கொண்டு இருக்கும் போது, அப்பா வந்து விட்டால்,சிகரெட்டை எறிவதும் பயமோ, மரியாதையோ சம்பந்த பட்டது மட்டுமில்லை. இப்படியெல்லாம் இருக்க பிடித்தும்தானே வருகிறது.

"ன்ன வெயில்டா.." என்று நண்பனுடன் பேசி கொண்டே சட்டை பட்டனை தளர்த்துகிற போது, கையிலிருக்கிற தினசரி கொண்டு நமக்கும் சேர்த்து விசிறுகிற நண்பனை போல், சுளுவாய் அப்பா மற்றொரு கதவை திறந்து தந்தார். அப்பாவிற்கும் எனக்குமான நீர்பாசன கதவை!

ர் வந்ததும் நண்பர்களிடம் சொல்லி சிரித்தேன். பிறகு வந்த காலங்களில் ஒரு சிப் உள்ளிறங்கியதும், tvs-50 சாவியை நண்பர்கள் யாரிடமாவது கொடுத்து "அப்பாவை போய் கூட்டிட்டு வாங்கடா" என்பேன். அப்பா வந்ததும் ரெண்டாவது ரவுண்டு தொடங்கும். நண்பர்கள் எல்லோரையும் அப்பா "சித்தப்பு" என்றுதான் அழைப்பார். (மகன்,அசோக்..உங்களிடம் மிக நெருங்கியதற்கு மன ரீதியான இவ்விளிப்பே காரணமாய் இருக்கலாம் எனக்கு). பசங்கள் எல்லோரும் "அப்பா" என்றழைப்பார்கள்.

ல்லா கிளாசையும் வட்டமாக அடுக்கி நிரவி ஊற்றுவது அப்பாவாகவே இருக்கும் பெரும்பாலும். நண்பர்களில் சூரி அண்ணனும், முத்துராமலிங்கமும் அப்பாவிற்கு மிக நெருக்கம். நண்பர்கள் எல்லோரும் ரவுண்டு கட்டி அமர்ந்து தண்ணி அடித்தாலும், நான் மட்டும் அப்பாவின் "முன்பாக" என அருந்துவது இல்லை. மூர்த்தி கடையில் ஒரு திரை இருக்கும். திறந்து மூடவென. திரையை இழுத்துவிட்டு பின்புறமாக நின்று கொள்வேன். முத்துராமலிங்கம் என் கிளாசை கொண்டுவந்து திரைக்குள் தருவான். சத்தம் பறியாமல் உறிஞ்சி கொள்வேன்.

"நீ தண்ணி அடிக்கிறேன்னு தெரியும். இங்க அடிச்சா என்ன. திரைக்கு பின்னால் அடிச்சால் என்னா, உக்காந்து அடிடா முண்டைக்கு மாரடிச்ச்சவனே" என்பார் அப்பா.

நான் சிரித்த படியே வெளியே தம் அடிக்க இறங்கி விடுவேன். ஒருமுறை தம் முடிச்சு சபைக்குள் நுழைய அப்பா எதிரில் உட்க்கார்ந்திருக்கிற முத்துராமலிங்கம் கையில் சிகரெட் புகைந்து கொண்டு இருந்தது. எனக்கு சுரீர் என்றது. அவன் கையிலிருந்த சிகரெட்டை பிடுங்கி வெளியில் எரிந்து விட்டு வெளியில் வந்து விட்டேன்.

பின்னாடியே வந்த முத்துராமலிங்கம் "என்ன மாமா?" என்றான்." என்ன, நொண்ண மாமா? ஒங்கூட உட்கார்ந்து தண்ணி அடிக்கிறார் என்பதற்காக அவரோடு உட்கார்ந்து தம் அடிப்பியா?" என்று கடித்து வைத்தேன். இப்பவும் எனக்கு இந்த சைக்காலஜி புரியவில்லைதான். ஆனால் புடிச்சிருக்கு. புடிச்சிருக்கும்படிதானே வாழவும் முடியும்.

ப்பாவிற்கு எல்லாம் ஒண்ணுதான். முன்னாடி, பின்னாடி எல்லாம்!

ராஜா, சூரிஅண்ணன், pcரவி அண்ணன், முத்துராமலிங்கம், மகந்தா, மதி, மூர்த்தி, அமரன்கார்த்தி, குண்டுகார்த்தி, டூல்ஸ்முத்து, நாகேந்திரன், செட்டி, ஜெயா, காலீஸ், எல்லாம்!!

விரிந்த வெளிகளில் அப்பா வாழ்வை சிந்திக்கொண்டே போனார். வெள்ளை பேப்பரில் சிந்திய மை நாலாய் மடித்தால் ஒரு சித்திரமும் எட்டாய் மடித்தால் மற்றொரு சித்திரமும் வருவது போல், சித்திரம் சித்திரமாக சிந்திக்கொண்டே போனார். பிறகு சிந்தியும் போனார்.

றவினர்கள் யாராவது அம்மாவிற்கு இதை வாசித்து காட்ட கூடும். "அப்பா பற்றி எழுத உனக்கு வேறு நல்ல விஷயங்கள் இல்லையாடா" என வெட்கி புன்னகைப்பாய் அம்மா, நீ.

ருக்கட்டும் அம்மா. இந்த முகம் நீ பார்க்கலைதானே? பார்த்துக்கோ!

து எல்லாம் சேர்த்துதான் அப்பா, அம்மா.

ப்பா என்றொரு மக்கா, அம்மா!

புரை ஏறும் மனிதர்கள் - ஒன்று

Monday, November 16, 2009

அளவெடுத்தது 'அவன்'


(picture by cc license, thanks DavidDennisPhotos. com's )

நீங்கள் அணிந்திருக்கிற
அளவு சட்டையில் இருந்து
அளவெடுப்பதே
அவன் கணக்கு.

யிர்க்கால் அளவு
கூடிப்போகும்.
சிலநேரம் குறையலாம்.

ளவெடுக்கும்போது
உள்ளிழுத்து வெளியனுப்பும்
உங்கள் மூச்சு காற்றின்
நுண்ணிய அளவீடுகள்
அவன் இன்ச் டேப்பில்
சிக்குவதில்லையெப்போதும்

கை பிசைந்து நிற்கிறான்
அவன் தவறோவென.

பெரிய மனசு கொண்டவரே..

ல்லை என சொல்லி வாருங்கள்.
அல்லது
ஆம் எனவாவது.

பாவம்
பதில் தெரியாது தூங்க மாட்டான்
சிற்பியையொத்த தையற்காரன்.

Saturday, November 14, 2009

எம்.ஜி.ஆர்.



(picture by cc license, thanks justinmaier's photostream
)


புருஷன் பொண்டாட்டி
சண்டை போல.
பெரிய கூக்குரல்.

குழந்தை குட்டிகளின்
அலறல் வேறு.

"தே பொழப்பாப்போச்சு இதுகளுக்கு"
என இவளும் சலிக்கிறாள்.

டிப்பதை நிறுத்திவிட்டு
முகம் பார்க்கிற என்
குழந்தைகளின் முகத்திலும்
சொல்லொண்ணா கலவரம்.

னி,
அப்பாவாக வேணும் நான்.

ழுந்து சென்று
ரெண்டு தட்டு தட்டுகிறேன்.

மூச்சுப்பறியக்காணோம்
குருவிக்கூண்டில்.

Wednesday, November 11, 2009

ஐந்து காசு கவிதைகள்


(picture by cc license, thanks granwoman's photostream )

ன்று:

கோயில் வாசலில்
சாமி விற்கிறான்.
காசுக்கு மனிதன்.

ரண்டு:

புட்டு விற்கிற
ஆச்சிக்கு பசி.
புட்டு இருக்கு.
காசு திங்க வேணாம்
ஆச்சிக்கு.

மூன்று:

பொட்டு சரியாவென
கேட்க்கிறாள்
புறப்படும் அவசரத்திலும்..
காசு தந்து
கலைத்தவனிடம்.

நான்கு:

பஸ்சுக்கு காசு இருக்காடா
என கேட்க்கும் அண்ணனிடம்
எப்படி சொல்வேன்
தங்க வந்த கதையை.


ந்து:

மகள் சடங்கிற்கு
ஆயிரத்து ஒன்னு எழுதியவர்
பத்திரிக்கை வைத்தார்.
வெட்கமாய் இருக்கிறது.

Monday, November 9, 2009

புரை ஏறும் மனிதர்கள் - ஒன்று

"ரம் பார்க்க ஒரு ஜென்மம் போதாது" என்று நண்பன் குமார்ஜி சொல்வான். எனக்கு மனிதர்கள்!...

நான் சந்தித்த மனிதர்களை இந்த தலைப்பின் கீழ் பதியலாம் என்பதாக யோசனை. கை எட்டும் தூரத்தில் இம்மனிதர்களை அடுக்கி வைத்துக்கொண்டு, சாய்வு நாற்காலி காலங்களில் இவர்களை தட்டி எடுத்து பார்த்துக்கொண்டோ, இவர்களுடன் இருந்த காலங்களை அசை போட்டபடி கண்மூட எதுவாக இருக்கலாம் எனக்கு. இதை என் பார்வைக்கு எனவே தயார் செய்கிறேன். இவர்களை நீங்களும் அறிவீர்கள் எனில் எனக்கு ஒரு குறையும் இல்லை.

வுதியின் என் அடர்த்தியான நிகழ்வுகளில் இருந்து எனக்கென ஒரு சாளரத்தை திறந்து தந்தார்கள், ரமேஷும் கண்ணனும். பெயர் கருவேலநிழல் என்றாக்கிக்கொண்டேன். இச்சாளரம் வழியாக நான் என் முதல் மனிதனை தேடி எடுத்து கொண்டேன். அவர்..

முதல் நிழல் என்ற S.A.நவாசுதீன்!

பின்னூட்டம் வழியாக அறிமுகமாகி, அலை பேசி மூலமென அடிக்கடி பேசிவருகிற நண்பர்கள், இந்த நவாஸ், ரவுத்திரன், தமிழன் கறுப்பி, சரவணா என ஒரு குட்டி உலகத்தை நான் இங்கு ஸ்ரிஷ்டித்து கொண்டேன். பெரும்பாலும் இவர்கள் எல்லோருமே ஜெத்தாவில்தான் இருக்கிறார்கள். சரவணா மட்டும் இங்கு. ஜெத்தா இங்கிருந்து 1300.கி.மீ. எனக்கு இளவரசர் ஒருவருக்கு பசியாற்றுகிற வேலை. முதலாளி எங்கு போனாலும் நானும் போகவேணும். அப்படி ஜெத்தா போக நேரிட்ட போது...

ஜெத்தா இறங்கி அறை அடைந்ததும் நவாஸை தொடர்பு கொண்டேன். "நாளை மாலை என்னுடன் தங்கும்படி உங்களை தயார் செய்து கொள்ளுங்கள்" என்றார் நவாஸ். அவர் சொன்ன நாளை மாலையும் வந்தது. குரல் வழியாக தடவி ஏற்றுக்கொண்ட மனிதனின் முகம் பார்க்க போகிற உற்சாகம் எனக்கு. அலை பேசியில், எங்கு சந்திக்கலாம் என திட்டம் வகுத்து தந்திருந்தார் நவாஸ்.

"புறப்பட்டேன், வந்துகொண்டு இருக்கிறேன், கிளம்புங்கள், சரியாக இருக்கும்" என என்னை நகர்த்திக்கொண்டே இருந்தது அவர் குரல். என்னுடன் பணி புரிகின்ற ராதா சேட்டா, இந்த கதைகளை எல்லாம் கேட்டு நம்ப முடியாத சுவராசியத்துடன் "நானும் வரவா ராஜா?" என்றார். "வாங்களேன்" என கூட்டிக்கொண்டேன். நவாஸ் குறிப்பிட்ட இடத்தை நானும் ராதா சேட்டாவும் நெருங்கிகொண்டிருந்தோம். மீண்டும் அலை மணி.."கோடு போட்ட டீ ஷர்ட்டா நீங்கள்?" என்று துணுக்காக தூக்கினார்."வலது புறம் திரும்புங்கள்" இதுதான் கடைசியாக அலைவழி குரல் அவருடையது. திரும்பினால், கார் நின்று கொண்டு இருந்தது. அருகில் கை உயர்த்திய நவாஸ்!

றக்க தொடங்கினேன் நான். காரைவிட்டு வேக, வேகமாக நடந்து வந்த அவரும் ஒரு புள்ளியாக கட்டி இறுக்கிக்கொண்டார்..முதல் சந்திப்பில் இவ்வளவு நெருக்கமான ஒரு தழுவுதலை உணர்ந்த நாள் இதுதான். அப்படி ஒரு சிரிப்பும் தளும்புதலும் நவாசிடம்! குரல் வழியாக எனக்குள் இருந்த நவாசின் சித்திரத்துடன் செய்து வைத்தது போல் பொருந்திக்கொண்டார், எதிரில் நின்ற நவாசும்!. பத்து நூறு வருடம் பழகியது போல் அப்படி ஒரு வாஞ்சை.

வுதி வந்து இந்த ஏழெட்டு வருடத்தில் முற்றிலும் ஒரு புதிய நாளை, முற்றிலும் பசுமையான மரத்தில் இருந்து பறித்து வைத்திருந்தார் நவாஸ் அன்று! சல,சல,வென பேசியபடி அவர் வீடடைந்தோம். பெரிய வீடு அது. மொட்டை மாடியில் இவர் அறை. விசாலமான தனி அறை. அறைக்கு வெளியே,பெரிய செட், நிழலுக்கு, வெயிலுக்கு என...எனக்கு அந்த அறை ரொம்ப பிடிச்சு இருந்தது. கண்விழித்ததும் பார்க்கும் படியாக குழந்தைகளின் புகைபடம் மாட்டி இருக்கிறார். படுக்கையில் இருந்தபடி நீட்டுகிற அப்பாவின் கரங்களுக்கு தாவ தயாராக நிற்கிறார்கள் நதீமும் நூராவும்!

ண்பர்களுக்கு தன் வாழ்வில் பெரிய இடம் வைத்திருக்கிறார் நவாஸ்! புகை படங்களை காட்டி நண்பர்கள் பற்றி பேசும் போது முகத்தில் வெளிச்சம் பரவுகிறது. ஜமால், அபுஅப்சர், பாலா, சபிக்ஸ், செய்யது, தமிழரசி என நிறைய வலை உலக நண்பர்களை நெருக்கமாக வைத்திருக்கிறார். இவர்களை பற்றி பேசும் போது இவர்களை அப்படியே நமக்குள்ளும் இறக்குகிறார். கிட்டத்தட்ட ஏழுமணிநேரம் என்னென்னவோ பேசிக்கொண்டு இருந்தோம்.

டையில் ராதா சேட்டா என்கிற ஒரு மனிதர் இருப்பதையே மறந்து போனேன் நான். நவாஸ்தான் அவரையும் காபந்து பண்ணிக்கொண்டார். சரளமாக மலையாளம் பேசுகிறார் நவாஸ். "சுத்தமான மலையாளம் ராஜா" என இப்பவும் புலம்புகிறார் ராதா சேட்டா! எங்களை காண வரும் போதே உணவுகளையும் தயாராக வாங்கி வந்திருந்தார். மனசு நிறைந்து இருக்கும் போது உணவும் வாசனையாக இருக்கிறது. நன்கு ருசித்து பசியாறிக்கொண்டேன். நாங்கள் கிளம்ப வேண்டிய சாயல் பார்த்ததும் "எங்க கிளம்புறீங்க...தங்கிட்டுதான் போறீங்க... விளையாடுறீங்களா...?" என்கிற குழந்தை தனத்தையும் கொண்டு இருக்கிறது அவர் முகம்!

"வீட்ல வந்து கொஞ்ச நாள் இருந்தாங்க ராஜா”, நம்ம வேலையா போறோம், எப்ப திரும்புறோம் என சொல்ல முடியாது. நாலு சுவத்துக்குள்ளேயே கிடப்பாங்க. நம்ம சுயநலத்துக்காக அவுங்களையும் இப்படி அடைக்க மனசு வரலை" என்று பேசுகிற, யோசிக்கிற மனசை வைத்திருக்கிறார் மனுஷன். அதாவது மனிதன்!

வாஸ் மக்கா...

ங்களை, அவ்வீட்டை, நண்பர் ரம்ஜானை, அந்த மொட்டை மாடியை, இது வீடுதான் என உணர்த்தவென ஒரு தட்டில் காய்ந்து கொண்டிருந்த மீந்த சோற்றை, தலையுரசி பறந்த விமானங்களை, வாசலை, பக்கத்து வீட்டில் நின்று கொண்டிருந்த காய்க்காத அந்த மாமரத்தை பொதிந்து வைக்கிறேன். இதை இங்கு இப்படி பொதிய இந்த மாமரமே காரணமாகிறது.

"நான் வந்த காலம் தொட்டு இந்த மரம் காய்க்கவே இல்லை"என்று வாசலில் வைத்து சொன்னீர்கள் நினைவு இருக்கா? அந்த ஒரு வார்த்தை, அந்த தருணம் அங்கிருந்து நான் இன்னொரு வீடடைந்தேன். அங்குதான் இருக்கிறார்கள், என் மீனா அத்தையும் சின்னப்பன் மாமாவும். அந்திமகாலம் வரையில் தன் குழந்தை வாசனை முகராத மீனா அத்தையும்,சின்னப்பன் மாமாவும்!

னி, அவர்களை காணும் போது இந்த மாமரத்தையும் நினைத்து கொள்வேன்...எனில், இந்த அனுபவம் தந்த உங்களையும்!

தீம், நூராவுக்கு என் அன்பு நிறைய!

Saturday, November 7, 2009

கௌலி


இந்த படம் தந்துதவிய திரு.பாலா அவர்களுக்கு நன்றி

நிராசையில் மரித்த
கன்னி தெய்வம்
தலைமாடு காத்து வருகிற
கதையொன்றை
சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறான்
குடுகுடுப்பை.

தைகளையும் மீறி
அடர் நிசியின்
அறுபட்ட தொண்டையிலிருந்து
சொட்டிட்டு கொண்டிருக்கிறது...

ரு குடுகுடுப்பையின்
வாழ்வு.

Thursday, November 5, 2009

பிடித்தது,பிடிக்காதது-பத்து

ண்பர் மாதவன் தொடங்கிய விளையாட்டு இது. சும்மா கிடக்க மாட்டேங்கிராருங்க சாத்துறார்! இதுல,"பிடிக்காதவர்களை சொல்வதற்கு இங்கு தைரியம் வேண்டியதிருக்கிறது" என்று கொம்பு சீவல் வேறு. நல்லா இருங்கப்பு! நம்ம பப்பு ஆச்சி முல்லையும், நூரா அத்தா நவாசும் கூப்பிட்டு இருக்காங்க.

ரி,நம்மளும் முட்டித்தூக்குவோம்.

விதி-1. பிடித்தவர்களும், பிடிக்காதவர்களும் தமிழ்நாட்டிற்குள் இருந்தாகவேண்டும் என்பது இந்தத் தொடரின் விதி!

விதி-2 . அழைக்கப்படுவர்களின் எண்ணிக்கை குறைந்தது இருவராகவும், அதிகபட்சம் ஐவராகவும் இருக்கலாம்.

விதி-3 . பிடித்தவரோ, பிடிக்காதவரோ கண்டிப்பாய் பிரபலமானவராய் இருக்க வேண்டும்.

நான் இங்கு இருவரை தேர்கிறேன். இணையான என எடுக்கலாம். வாங்க போவோம். படம் போட்டாச்சு.

1.ரசியல்வாதிகள்

பிடித்தது, கக்கன், நல்லகண்ணு.
பிடிக்காதது,ஜெயலலிதா, ராமதாஸ்.

2.ழுத்தாளர்கள்

பிடித்தது, தி.ஜா, வண்ண நிலவன்.
பிடிக்காதது, ராஜேஷ்குமார், சிவசங்கரி.

3.விஞர்கள்.

பிடித்தது, கல்யாண்ஜி, நேசமித்ரன்.
பிடிக்காதது, வைரமுத்து, மு.மேத்தா.

4.டிகர்கள்.

பிடித்தது, கமல், சூர்யா.
பிடிக்காதது, ராமராஜன், மோகன்.

5.டிகைகள்.

பிடித்தது, சாவித்ரி, த்ரிஷா (நடிக்க வேணாம். அப்படியே சாப்பிடலாம்).
பிடிக்காதது, பானுமதி, சரளா.

6.யக்குனர்கள்

பிடித்தது, மணிரத்னம், பாலா.
பிடிக்காதது, இராம நாராயணன், பாலச்சந்தர்.

7.சை அமைப்பாளர்கள்

பிடித்தது, இளைய ராஜா, ஏ.ஆர்.ரஹ்மான்.
பிடிக்காதது, தேவா, குன்னக்குடி.

8.விளையாட்டு வீரர்கள்

பிடித்தது, ஸ்ரீகாந்த், பாலாஜி.
பிடிக்காதது, எவ்வளவு யோசித்தாலும் தமிழ் நாட்டில் யாரும் இல்லையே,மக்கா.

9.ர்கள்

பிடித்தது, சிவகங்கை, மதுரை.
பிடிக்காதது, சென்னை, கருப்பாயி ஊரணி(ஏதாவது சொல்ல வேண்டி இருக்கே..)

10.மையல்

பிடித்தது, அம்மா, லதா (எனக்கு இவுங்க பிரபலம்தான்!)
பிடிக்காதது, நம்பியார் சேட்டா, பா.ராஜாராம் (நான்,அம்மா,லதாவுக்கு பிரபலம்தானே!)
ஒஹ்! நம்பியார் சேட்டாவா? அவரும் பிரபலமே, எப்படி சமைக்க கூடாது என்பதில். விடுங்க மாதவன் முல்லை பெரியாறு பிரச்சினைக்கு, இந்த அட்ஜஸ்ட்மென்ட்டில் ஏதாவது தீர்வாகுதானு பாப்போம்.

ன்றி, மாதவன், முல்லை, நவாஸ்!

வாங்க,
ஹேமா,
விஜய்,
விக்னேஷ்வரி,
இன்றைய கவிதை,
ஸ்ரீ

Tuesday, November 3, 2009

தொடர் பதிவு5: தீபாவெளியில்..

து நம்ம அமித்தம்மா கூப்பிட்ட தொடர். நன்றி அமித்தம்மா!

தீபாவளி கொண்டாடுவதில்லை, மக்காஸ். சேலைக்காரி அம்மன், வீட்டு தெய்வம். இந்த அம்மனை குல தெய்வமாக கும்பிடுபவர்கள் தீபாவளி கொண்டாடுவதில்லை. கொண்டாடுவதில்லை என்பது, எண்ணெய்க்குளியலும், சமையலும் இல்லை. மற்றபடி டிரஸ் எடுத்து, தைச்சு, நனைத்து வைத்து விடுவோம். "ஒன்னும் கோடியாக அணியலையே..." என நைசாக அம்மனை ஏமாற்றி விடுவோம்.

"கள் கொண்டாட மாட்டாளே" என வீராயீ அம்மாச்சி வீட்டில் இருந்து வருகிற முறுக்கு, அதிரசம், வாசனை நிரம்பிய வெள்ளாட்டுக்கறி நாக்கு தாண்டி இன்னும் புத்தியில் இருக்கு. அம்மாச்சி இடத்திற்கு, பிறகு சரசத்தை வந்தார்கள். (லதாவின் அம்மா!) முறுக்கு, அதிரசம், வெள்ளாட்டுக்கறி பாரம்பர்ய வரத்து போல!

தீபாவளி அன்று பார்க்கிற அம்மா, லதா, அழகாய் இருப்பார்கள். எண்ணைச்சட்டி இல்லாமல், அடுக்களை நுழையாமல், வருகிற பலகாரங்களை பகிர்ந்து கொண்டு... லதா வந்த பிறகு தீபாவளியில் சற்று மாற்றம். தீபாவளிக்கு ஒரு வாரம் முன்பாகவே "சேம் பின்ச்" பண்ண, சேம் அதிரசம், முறுக்கு செய்து வைத்துக்கொள்வாள். கேட்டால், "பலகாரம் கொடுத்துட்டு வெறும் தட்டோடு அனுப்ப வேணாமே" என்பாள். "சரி..திருப்பி கொல்லு.." என்பேன். பழிக்கி பழி, ரத்தத்துக்கு ரத்தம் என்கிற லதா! சரி மேட்டருக்கு போவோம்..

1.உங்களை பற்றி ஒரு சிறு குறிப்பு?
குறிப்பு, பா.ராஜாராம்-தான். சிறு குறிப்பு என்பதால், நீங்கள் ப்ரியமாய் தரும் பா.ரா-வும்!

2.தீபாவளி என்றதும் உங்கள் நினைவுக்கு வரும்(மறக்க முடியாத) ஒரு சம்பவம்?
மற்றொரு சம்பவம்தான் நினைவுக்கு வருது. ஆனால், அமித்தம்மா, "பால்யத்தில் உங்கள் தீபாவளி பற்றி.." என விரும்புகிறார்கள். சரி,.. அதையே பார்ப்போமே.

ஆறேழு வயதிருக்கும் என நினைவு... தீபாவளி மதியம் அது. பட்டாசெல்லாம் தீர்ந்து போய் விட்டது. எப்பவும் கடைசியாக மிஞ்சுவது கலர் தீப்பெட்டி மத்தாப்பே. அதை தொடுகிறோம் எனில் அவ்வளவுதான் தீபாவளி என ஒரு வலி வரும் பாருங்கள் .. சொல்லி மாளாது..

வானியங்குடி குடிசை வீடு. வாசலில் நின்றபடி தீப்பெட்டி மத்தாப்பு கொளுத்தி மேலே வீசினால் ராக்கட் மாதிரி போய் திரும்புகிற விளையாட்டை கற்றுக்கொண்டிருந்தேன். ராக்கட், லேண்டிங்கில் பிரச்சினை ஆகி, கூரையில் சொருகிக்கொண்டது! கொஞ்சம் நேரம் ஒன்னும் புரியலை... புகை இருந்தால் நெருப்பிருக்கிற கிசு கிசு மாதிரி கூரையும் பற்றிகொண்டது. ஊர்ஜிதம்!

இனி, பிழைப்பில்லை என்று அறிந்ததும் நலுக்குப்படாமல் வீட்டிற்குள் போய்விட்டேன் (உச்சி கொப்பில் அமர்ந்து கொண்டு அடிக்கொப்பை வெட்டுகிற சாதுர்யம் எனக்கு ஆதியிலேயே இருந்திருக்கு என இவ்வரலாறு எழுதும்போது உணர வாய்க்கிறது..). கூரை வீட்டு ஹாலில் ஒரு மூலை இருக்கும். அங்கு அமர்ந்து விட்டேன் எனில் ’சரண்டர்’ என்று அர்த்தம். இதை அம்மாவும் அறிந்திருப்பாள் போல.

கை வேலையாக வந்த அம்மா பொசிசன் பார்த்து, "என்னடா?" என்றாள். "ஒன்னுமில்லையே..." என்பதாக மண்டையை உருட்டினேன். இப்படி கன்னம் அதிர மண்டையுருட்டினால் "ஒன்னு" இருக்கு என்பதையும், இந்த அம்மாக்கள் எப்பவும் அறிகிறார்கள்தான்!... "என்ன பண்ணிட்டு வந்த?" என்று அம்மா கேட்பதற்கும், வெளியில் இருந்து "குய்யோ முறையோ" என குரல் வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது.

நாலைந்து ஓலையோடு வீடை காப்பாத்தி விட்டார்கள், ஊர்க்கார்கள். எள் என்றால் எண்ணையாக நிற்கிற ஊர்க்கார வெண்ணைகள்! அமளியோடு, அமளியாக " கூண்டோடு கொளுத்த தெரிஞ்சுச்சே, தலையுருட்டி" என்று அம்மா, தொடையில் ஒரு பிடுங்கு வைத்தாள். தொடைக்கறின்னா அம்மாவிற்கு உசுரு.

3. 2009 தீபாவ‌ளிக்கு எந்த‌ ஊரில் இருக்கிறீர்க‌ள்/இருந்தீர்க‌ள் ?
சவுதியில்.

4.த‌ற்போது இருக்கும் ஊரில் கொண்டாடும் தீபாவ‌ளி ப‌ற்றி ஒருசில‌ வ‌ரிக‌ள் ?
பேஷா! வழக்கமாக வருகிற போன் கால்கள் கூட வரலை. நானும், யாரையும் கூப்பிடலை. நண்பர் நவாஸ், சரவணகுமார் இங்கிருந்து கூப்பிட்டார்கள்!, நல்ல நாள், பெரிய நாளுக்கு வீட்டில் இருக்க முடியாத அழுத்தம் சற்று கூடுதலாக இருந்தது. வேலையை இழுத்து போட்டுக்கொண்டேன். its gone. போயே போச்சு!

5.புத்தாடை எங்கு வாங்கினீர்கள் ? அல்லது தைத்தீர்க‌ளா ?
புத்தாடைகள் இல்லை.

6. உங்கள் வீட்டில் என்ன‌ ப‌ல‌கார‌ம் செய்தீர்க‌ள் ? அல்ல‌து வாங்கினீர்க‌ள் ?
இங்கிருப்பதால் பலகார நிலவரம் தெரியவில்லை. சுற்றி, உறவுகள் நண்பர்களுக்கு குறை இல்லை... அதனால், குறை இல்லாமல் இருந்திருக்கலாம்.

7. உறவினர்களுக்கும், நண்பர்களுக்கும் எவ்வாறு வாழ்த்துக்களைத் தெரிவிக்கிறீர்கள். (உ.ம். மின்னஞ்சல், தொலைபேசி, வாழ்த்து அட்டை) ?
சாதாரணமா தொலை பேசிதான்.இந்த வருஷம் யாருக்கும் கூப்பிடலை.

8.தீபாவ‌ளி அன்று வெளியில் சுற்றுவீர்க‌ளா ? அல்ல‌து தொலைக்காட்சி நிக‌ழ்ச்சிக‌ளில் உங்க‌ளைத் தொலைத்துவிடுவீர்க‌ளா ?
ஊரில் இருந்திருந்தால், எல்லா நண்பர்கள் வீட்டுக்கும் போய் புகைப்படம் எடுத்து கொடுத்திருப்பேன். (புகைப்பட தொழிலும் பண்ணிக்கொண்டு இருந்ததால்..) அன்று எல்லோருமே புது ட்ரெஸ் போட்டு வாசனையாக இருப்பதை பார்க்க ரொம்ப பிடிக்கும். மதியம் வரைக்கும் இந்த சுத்து. பிறகு நண்பர்களுடன் தண்ணி. மாலையில் குழந்தைகளுடன் மிச்ச பட்டாசு வெடிப்பு... ரொம்ப மிஸ் பண்ணுகிறேன்.

9.இந்த‌ இனிய‌ நாளில் யாருக்கேனும் ஏதேனும் உத‌வி செய்வீர்கள் எனில், அதைப் ப‌ற்றி ஒருசில‌ வ‌ரிக‌ள் ? தொண்டு நிறுவ‌ன‌ங்க‌ள் எனில், அவ‌ற்றின் பெயர், முகவரி, தொலைபேசி எண்கள் அல்லது வ‌லைத்த‌ள‌ம் ?
சிவகங்கையில் ஒரு அரசு பார்வையற்றவர்களுக்கான பள்ளி உண்டு. சவுதி வரும் முன்பிலிருந்தே அங்கு தொடர்பு இருக்கிறது.. நண்பர் கபிலனின் உதவி இதில் மிக பெரியது. அவர் அரிசி கொண்டு வருகிறார். நான் உமி கொண்டு வருகிறேன். ரெண்டு பேரும் ஊதி, ஊதி திங்கிறோம்!

10.நீங்க‌ள் அழைக்க‌விருக்கும் நால்வ‌ர், அவர்களின் வ‌லைத்த‌ள‌ங்க‌ள் ?
வெளிநாட்டில் இருப்பவர்களுக்கு அது எந்த நாடாக இருந்தாலும் ஒரே மாதிரி "தீபாவெளிதான்!"அதனால் மண்ணில் இருந்து இந்த வருடம் தீபாவளி எப்படி என கேட்க்கலாம்...
மாதவன், காமராஜ், தண்டோரா, தீபா... எழுதுங்க மக்கா.

அன்புடன்,
பா. ராஜாராம்


Saturday, October 31, 2009

தொப்புள் வீடு


(picture by cc license, thanks ideowl)

ந்த முக்கு போய்
அந்த முக்கு திரும்பினால்
அக்கா வீடு.

றேழு மாதமாகிறது போய்.

ந்த ஊர்லதான் இருக்கியா
என தொடங்கி
எல்லாத்துக்கும்
ஒரு சிரிப்பு வச்சுருக்கடா
என முடிப்பாள்
கண் நிறைந்து.

ழக்கம் போல்
மறக்காமல்
எடுத்து வைக்கிறேன்
ஆறேழு மாதத்து
பள்ளத்தை மேவும்
சிரிப்பையும்.

ருவேளை
இன்று பார்க்கலாம்
அக்காவும் நீங்களும்..

"லகத்தில் இல்லாத தொம்பியை"
(இப்படித்தான் உச்சரிப்பாள்,இறுதியில் அக்கா!)


Wednesday, October 28, 2009

முகூர்த்தம்


(picture by cc licence, thanks fairlightworks)

ப்பவாவதுதான் வாய்க்கும்
பேருந்தின் ஜன்னல் இருக்கை
எனக்கு.

ப்பவும்போல்
ரயில்வே கேட் பூட்டி.

ந்தணைகிற
லாரியில்
நின்று கொண்டிருக்கிறாள்..

வெட்கத்தை
மூக்குத்தியில் ஒளித்த
புதுமணப்
பெண்ணொருத்தி.

பிடித்துப்போய்
மகாலக்ஷ்மி
என பெயரிடுகிறேன்.

கள் அழைக்காத
அப்பாவை

பாவமென
ரயில் கூவி நிரப்புகிறது

ப்பாஆஆஆ...
பப்.
ப்பாஆஆஆ ...

Monday, October 26, 2009

என்ன கொடுமை சார் இது


(picture by cc licence, thanks RubensLP)

ச்சசல் அண்ணன்
மாதிரி இருந்ததால்
மறைத்துக்கொள்கிறேன்
புகையும் சிகரெட்டை
கைகளுக்குள்.

வரும் புன்னகைத்து
கடந்து போகிறார்.

ண்ணனா
அண்ணன் மாதிரியா
என்கிற
கேள்வி மறைந்து
புன்னகையா
புன்னகை மாதிரியா
என்கிற கேள்வியில்
புகைந்து கொண்டிருந்தேன்.

சிகரெட் மாதிரி.

Saturday, October 24, 2009

பா.ராஜாராம் கவிதைகள்-4

1.
(picture by cc license, thanks seeveeaar)

வாடாவென அழைக்கிறது
உள்ளிருக்கும் கடவுள்.
மிதித்துப்போக வலிக்கிறது
கோபுர நிழல்.

2.
(picture by cc license, thanks fesoj)

ரட்டை பாப்பாத்தி
இருந்தமர்ந்து
எழுந்த பூ
ஆடிக்கொண்டிருக்கிறது
கட்டிலையொத்து.

3.
(picture by cc license, thanks appaji)

டுவழி மைல் கல்
சொல்கிறதெப்போதும்...
புறப்பட்ட தூரத்தை
போகும் தொலைவை
இனம் புரியாதொரு
அனாதரவை.

------------------------------------------
பா.ராஜாராம் கவிதைகள் 1, 2, 3
------------------------------------------