புரை ஏறும் மனிதர்கள் - ஒன்று

"மரம் பார்க்க ஒரு ஜென்மம் போதாது" என்று நண்பன் குமார்ஜி சொல்வான். எனக்கு மனிதர்கள்!...

நான் சந்தித்த மனிதர்களை இந்த தலைப்பின் கீழ் பதியலாம் என்பதாக யோசனை. கை எட்டும் தூரத்தில் இம்மனிதர்களை அடுக்கி வைத்துக்கொண்டு, சாய்வு நாற்காலி காலங்களில் இவர்களை தட்டி எடுத்து பார்த்துக்கொண்டோ, இவர்களுடன் இருந்த காலங்களை அசை போட்டபடி கண்மூட எதுவாக இருக்கலாம் எனக்கு. இதை என் பார்வைக்கு எனவே தயார் செய்கிறேன். இவர்களை நீங்களும் அறிவீர்கள் எனில் எனக்கு ஒரு குறையும் இல்லை.

சவுதியின் என் அடர்த்தியான நிகழ்வுகளில் இருந்து எனக்கென ஒரு சாளரத்தை திறந்து தந்தார்கள், ரமேஷும் கண்ணனும். பெயர் கருவேலநிழல் என்றாக்கிக்கொண்டேன். இச்சாளரம் வழியாக நான் என் முதல் மனிதனை தேடி எடுத்து கொண்டேன். அவர்..

முதல் நிழல் என்ற S.A.நவாசுதீன்!

பின்னூட்டம் வழியாக அறிமுகமாகி, அலை பேசி மூலமென அடிக்கடி பேசிவருகிற நண்பர்கள், இந்த நவாஸ், ரவுத்திரன், தமிழன் கறுப்பி, சரவணா என ஒரு குட்டி உலகத்தை நான் இங்கு ஸ்ரிஷ்டித்து கொண்டேன். பெரும்பாலும் இவர்கள் எல்லோருமே ஜெத்தாவில்தான் இருக்கிறார்கள். சரவணா மட்டும் இங்கு. ஜெத்தா இங்கிருந்து 1300.கி.மீ. எனக்கு இளவரசர் ஒருவருக்கு பசியாற்றுகிற வேலை. முதலாளி எங்கு போனாலும் நானும் போகவேணும். அப்படி ஜெத்தா போக நேரிட்ட போது...

ஜெத்தா இறங்கி அறை அடைந்ததும் நவாஸை தொடர்பு கொண்டேன். "நாளை மாலை என்னுடன் தங்கும்படி உங்களை தயார் செய்து கொள்ளுங்கள்" என்றார் நவாஸ். அவர் சொன்ன நாளை மாலையும் வந்தது. குரல் வழியாக தடவி ஏற்றுக்கொண்ட மனிதனின் முகம் பார்க்க போகிற உற்சாகம் எனக்கு. அலை பேசியில், எங்கு சந்திக்கலாம் என திட்டம் வகுத்து தந்திருந்தார் நவாஸ்.

"புறப்பட்டேன், வந்துகொண்டு இருக்கிறேன், கிளம்புங்கள், சரியாக இருக்கும்" என என்னை நகர்த்திக்கொண்டே இருந்தது அவர் குரல். என்னுடன் பணி புரிகின்ற ராதா சேட்டா, இந்த கதைகளை எல்லாம் கேட்டு நம்ப முடியாத சுவராசியத்துடன் "நானும் வரவா ராஜா?" என்றார். "வாங்களேன்" என கூட்டிக்கொண்டேன். நவாஸ் குறிப்பிட்ட இடத்தை நானும் ராதா சேட்டாவும் நெருங்கிகொண்டிருந்தோம். மீண்டும் அலை மணி.."கோடு போட்ட டீ ஷர்ட்டா நீங்கள்?" என்று துணுக்காக தூக்கினார்."வலது புறம் திரும்புங்கள்" இதுதான் கடைசியாக அலைவழி குரல் அவருடையது. திரும்பினால், கார் நின்று கொண்டு இருந்தது. அருகில் கை உயர்த்திய நவாஸ்!

பறக்க தொடங்கினேன் நான். காரைவிட்டு வேக, வேகமாக நடந்து வந்த அவரும் ஒரு புள்ளியாக கட்டி இறுக்கிக்கொண்டார்..முதல் சந்திப்பில் இவ்வளவு நெருக்கமான ஒரு தழுவுதலை உணர்ந்த நாள் இதுதான். அப்படி ஒரு சிரிப்பும் தளும்புதலும் நவாசிடம்! குரல் வழியாக எனக்குள் இருந்த நவாசின் சித்திரத்துடன் செய்து வைத்தது போல் பொருந்திக்கொண்டார், எதிரில் நின்ற நவாசும்!. பத்து நூறு வருடம் பழகியது போல் அப்படி ஒரு வாஞ்சை.

சவுதி வந்து இந்த ஏழெட்டு வருடத்தில் முற்றிலும் ஒரு புதிய நாளை, முற்றிலும் பசுமையான மரத்தில் இருந்து பறித்து வைத்திருந்தார் நவாஸ் அன்று! சல,சல,வென பேசியபடி அவர் வீடடைந்தோம். பெரிய வீடு அது. மொட்டை மாடியில் இவர் அறை. விசாலமான தனி அறை. அறைக்கு வெளியே,பெரிய செட், நிழலுக்கு, வெயிலுக்கு என...எனக்கு அந்த அறை ரொம்ப பிடிச்சு இருந்தது. கண்விழித்ததும் பார்க்கும் படியாக குழந்தைகளின் புகைபடம் மாட்டி இருக்கிறார். படுக்கையில் இருந்தபடி நீட்டுகிற அப்பாவின் கரங்களுக்கு தாவ தயாராக நிற்கிறார்கள் நதீமும் நூராவும்!

நண்பர்களுக்கு தன் வாழ்வில் பெரிய இடம் வைத்திருக்கிறார் நவாஸ்! புகை படங்களை காட்டி நண்பர்கள் பற்றி பேசும் போது முகத்தில் வெளிச்சம் பரவுகிறது. ஜமால், அபுஅப்சர், பாலா, சபிக்ஸ், செய்யது, தமிழரசி என நிறைய வலை உலக நண்பர்களை நெருக்கமாக வைத்திருக்கிறார். இவர்களை பற்றி பேசும் போது இவர்களை அப்படியே நமக்குள்ளும் இறக்குகிறார். கிட்டத்தட்ட ஏழுமணிநேரம் என்னென்னவோ பேசிக்கொண்டு இருந்தோம்.

இடையில் ராதா சேட்டா என்கிற ஒரு மனிதர் இருப்பதையே மறந்து போனேன் நான். நவாஸ்தான் அவரையும் காபந்து பண்ணிக்கொண்டார். சரளமாக மலையாளம் பேசுகிறார் நவாஸ். "சுத்தமான மலையாளம் ராஜா" என இப்பவும் புலம்புகிறார் ராதா சேட்டா! எங்களை காண வரும் போதே உணவுகளையும் தயாராக வாங்கி வந்திருந்தார். மனசு நிறைந்து இருக்கும் போது உணவும் வாசனையாக இருக்கிறது. நன்கு ருசித்து பசியாறிக்கொண்டேன். நாங்கள் கிளம்ப வேண்டிய சாயல் பார்த்ததும் "எங்க கிளம்புறீங்க...தங்கிட்டுதான் போறீங்க... விளையாடுறீங்களா...?" என்கிற குழந்தை தனத்தையும் கொண்டு இருக்கிறது அவர் முகம்!

"வீட்ல வந்து கொஞ்ச நாள் இருந்தாங்க ராஜா”, நம்ம வேலையா போறோம், எப்ப திரும்புறோம் என சொல்ல முடியாது. நாலு சுவத்துக்குள்ளேயே கிடப்பாங்க. நம்ம சுயநலத்துக்காக அவுங்களையும் இப்படி அடைக்க மனசு வரலை" என்று பேசுகிற, யோசிக்கிற மனசை வைத்திருக்கிறார் மனுஷன். அதாவது மனிதன்!

நவாஸ் மக்கா...

உங்களை, அவ்வீட்டை, நண்பர் ரம்ஜானை, அந்த மொட்டை மாடியை, இது வீடுதான் என உணர்த்தவென ஒரு தட்டில் காய்ந்து கொண்டிருந்த மீந்த சோற்றை, தலையுரசி பறந்த விமானங்களை, வாசலை, பக்கத்து வீட்டில் நின்று கொண்டிருந்த காய்க்காத அந்த மாமரத்தை பொதிந்து வைக்கிறேன். இதை இங்கு இப்படி பொதிய இந்த மாமரமே காரணமாகிறது.

"நான் வந்த காலம் தொட்டு இந்த மரம் காய்க்கவே இல்லை"என்று வாசலில் வைத்து சொன்னீர்கள் நினைவு இருக்கா? அந்த ஒரு வார்த்தை, அந்த தருணம் அங்கிருந்து நான் இன்னொரு வீடடைந்தேன். அங்குதான் இருக்கிறார்கள், என் மீனா அத்தையும் சின்னப்பன் மாமாவும். அந்திமகாலம் வரையில் தன் குழந்தை வாசனை முகராத மீனா அத்தையும்,சின்னப்பன் மாமாவும்!

இனி, அவர்களை காணும் போது இந்த மாமரத்தையும் நினைத்து கொள்வேன்...எனில், இந்த அனுபவம் தந்த உங்களையும்!

நதீம், நூராவுக்கு என் அன்பு நிறைய!