புரை ஏறும் மனிதர்கள்-ஐந்து

குரல்வழி சிற்பங்கள்-தொடர்ச்சி..

மாதவராஜ், காமராஜ்

உருவி விட்டதுபோல் ஒரே மாதிரி இருப்பார்கள் மோகன் மாமாவும், ராஜ்குமார் மாமாவும். ஆறடி உயரம்,நடை, உடை, குரல் அமைப்பு எல்லாம். மாமாக்கள் இருவரும், அப்பாவும், நானும் நால்வருமாக கூத்தாண்டன் ரயில்வே பாலத்திற்கு குளிக்க போயிருந்தோம். எனக்கு அப்போ எட்டு வயதிற்குள் இருக்கலாம். அப்பா போர்த்திய, அப்பா வாசனை அடிக்கிற துண்டை தோளில் போர்த்தியபடி இவர்கள் நடைக்கு பின்னாலேயே ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். கூத்தாண்டன் கண்மாய் என்பது ரயில்வே பாலத்தை மேவி, நிறை சூழியாய் மூச்சு விடுகிற காலம் அது. துண்டு, உருப்படிகளை மடியில் இடுக்கியபடி பாலத்தில் அமர்ந்திருந்த நான் இவர்கள் மூவரும் குளிப்பதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். "துணியை அங்கிட்டு வச்சுட்டு தவ்வுடா" என்று கூப்பிட்டுக் கொண்டே இருந்தார்கள் மாமாக்கள்.

அப்பா முகம் நீரின் மேலாக மிதந்தாலும் கூப்பிடவில்லை அப்பா. கூப்பிட்டாலும் போயிருந்திருக்க மாட்டேன். மாமாக்கள் குளத்தில் இருக்க கரை ஏறி வந்தார் அப்பா,"துண்டு கொடுடா" என்றார். துணிகளை தரையில் வைத்த தருணம் நான் தண்ணியில் இருந்தேன். கால் தரை தட்டியது வரையிலான செங்கழனி நீரை இதோ இப்பவும் பார்க்க வாய்க்கிறது. கரை தூக்கிக் கொண்டு வந்த மாமாக்கள் இருவரும்,"வக்காளி என்னடா மாப்ள நீ?" என்றபடி சிரித்ததை இப்பவும் கேட்க்க வாய்க்கிறது.

ராகவனிடம் அழை எண் பெற்று மாதவன், காமராஜை அழைத்த போது இருவருமே வங்கியில் இருந்தார்கள். பாலம் பாலமாய் வெட்டுகிற சிரிப்பு, செய்து வைத்த பேச்சுத் தொணி, அடுத்தடுத்த வீடு, அடுத்தடுத்த அழை எண், என உரிச்சு தந்தார்கள் என் அந்த மாமாக்களை. தூக்கி எறிய அப்பா இல்லையே என்று தான் நானாக குதித்தேன் இவர்கள் எழுத்து குளத்தில். "வக்காளி என்னடா மாப்ள நீ?" என அசால்ட்டாக கரை தூக்கிக் கொண்டு வந்தது இவர்கள் இருவரின் செஞ்சு வச்ச குரல். எழுத்திற்கும் குரலுக்கும் ஒன்றும் மாமாங்க தூரம் இல்லை!

பாலா

அதிகம் பேசமாட்டார் ஜெயராம் மாமா. முதலில் தாய் மாமன், பிறகு லதாவின் அப்பா, அப்புறம் மாமனார் என்று படிப்படியாக தன்னை அலங்கரித்து கொண்டார். (கடைசி அலங்காரத்தை அலங்கோலம் எனலாம்). ரத்தினம் போல் எப்பவாவது என ஒரு சொல் உதிரும். குடுகுடுவென ஓடி பொறுக்கிக்கொள்ள தோணும். "சாம்பார் நல்லா வச்சுருக்கக்கான்னு எந்தம்பியே சொல்லிட்டான்" என்று வெகுநாள் வரையில் பேசிச்சிரித்த அம்மாவை நான் இன்னும் பத்திரமாக வைத்திருக்கிறேன்.

"யப்பா.. மாமாவுக்கு தண்ணி, கிண்ணி வாங்கி கொடுத்துராதீக. அல்சர் தொந்திரவு. அப்புறம் நாந்தான் சிரமப்படணும்" என்று சரசத்தை என்னை ரகசியமாய் எச்சரிப்பார்கள். இடுப்பில் சொருகி கொண்டு போகிற குவாட்டர் பாட்டிலை மல்லிகை புதரில் வைத்துவிட்டு "அத்தைக்கு தெரியாமல் குடிங்க.. கொண்ணே புடுவார்கள் என்னை" என்று மாமா காதிற்குள் சொல்வது உண்டு நான். அத்தைக்கும் மகனாகி, மாமாவிற்கும் மருமகனாகி,
லதாவிற்க்கும் "நடைபிரண்டி" ஆகிற சந்தோசத்தை மிஸ் பண்ண விரும்புவதில்லை நான். அது ஒரு குஜால்தான் மக்கா...

"எலும்பள்ளி வைங்கத்தா மாப்ளைக்கு" என்று, தண்ணிக்கு பிறகு பரிமாறுகிற வீட்டு மனுஷிகளை விரட்டுவதை பார்க்கணுமே நீங்கள். அவ்வளவு அழகாய் இருக்கும்! மாமா உதிர்க்கிற ரத்தினம் போல் பாலாவும் ஒரு பின்னூட்டம் உதிர்த்தார். தகப்பனாக இருப்பது என்கிற என் கவிதைக்கு. "இந்த கவிதைக்கு பின்னூட்டம் போடுவது என்றால், ஒரு ஓரமாய் உட்க்கார்ந்து அழுதுட்டுத்தான் போடணும்" என்று. ஒரு வார்த்தைதானே உறைய வைக்கிறது அல்லது குளிர வைக்கிறது!

"மாம்சு" என்று பாலா ஒவ்வொரு முறை மீட்டுகிற போதும் நான் என் வீணையிடம் சேர்கிறேன். "எலும்பள்ளி வைங்கத்தா" என்கிற என் பழைய வீணையிடம்.

D.R.அசோக்

"புதூர் கம்மா மாமரம்" என்கிற ஒரு மாமரம் ஒன்று உண்டு. அது என் வாழ்வோடு நேரடி தொடர்பு கொண்டது. வீட்டிலிருந்து குறுக்கு வழியாக பிடித்தால் ஒரு கிலோ மீட்டர் தூரமே. t.v.s.50- யை கண்மாய் பாதத்தில் நிறுத்திவிட்டு கரை ஏற விடாது மக்கா. அப்படியே வாரிச்சுருட்டிக்கொள்ளும். சற்றேறக்குறைய அரை ஏக்கர் பரப்பிற்கு சும்மா தண்ணென்று நிழல் பரப்பி நிற்கிற மாமரத்திடம் என் ஆன்மா பேசியது அதிகம். பரஸ்பரம் அதுவும்!

"என்னபுள்ளே.. இன்னைக்கு ரொம்பத்தான் கொணட்டிக்கிற" என்று நானும், "போடா குடிகார கிழவா" என அதுவும் சீண்டாத நாள் இருக்காது. மனைவி குழந்தைகளிடம் எந்த மனக்கிலேசம் ஏற்பட்டாலும் அடுத்த நொடி, "டொர்ர்" என்கிற என் டி.வி.எஸ்.50 அங்குதான் அழைத்து செல்லும். வர்ற வரத்து பார்த்து,"ஆத்தி..எம்புள்ளைக்கு என்னாச்சு?" என்று ஏந்தி கொள்ளும். "ந்தா..வந்த முகத்தோட போகாத" என்று அதட்டி, சேலை விலக்கி உள் பாவாடை சீட்டி துணியில் கண்ணு மூக்கெல்லாம் சிந்தி, அழுந்த துடைத்து அனுப்பி வைக்கும்.

"சித்தப்சு" என்று உற்சாக நுரை கொப்பளிக்கிற என் அசோக்கின் குரலை நான் அவளின்றி வேறு எவ்விடம் சேர்ப்பேன்? அசோக் பேசி முடித்து வெகு நேரம் வரையில் அறை வாசனையாக குளிர்ந்து கொண்டிருக்கும், எறும்பூறி உதிர்ந்த மாம்பூ வாசனை போல.

**

சபிக்ஸ், தமிழன் கறுப்பி, ஜெஸ்வந்தி, லாவண்யா-மனோ, ஜோதி, செய்யது, ஜமாலன் சார், மோகன் குமார், ஸ்டார்ஜன், அக்பர், நர்சிம், தேனம்மை, யாத்ரா,முரளி என்று இன்னும் கூட வித விதமான குரல்வழி அடைந்த சிற்ப்பங்கள் உண்டு. அவர்கள் சம்மதம் தெரிவித்தால் தனி தனியாக பேச விருப்பம் இருக்கிறது. "போதும்டா. போர் அடிக்குது" என்றாலும் போதும்தான்.

இவர்களை எல்லாம் நேரில் பார்க்கிறது வரையில், இப்படியாக ஏதாவது ஒரு "என் மனிதர்களுடன்" மோதவிட்டு அழகு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். யானையை கொண்டு குதிரையை வெட்டியும், குதிரையை கொண்டு சிப்பாயை தட்டியுமாக...

இந்த விளையாட்டு எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. வெந்து தணியும் சவுதியின் இந்த தனிமைப் பாலையில் இந்த விளையாட்டும் கூட இல்லையெனில், வேறு என்ன செய்யட்டும் மக்கா?

புரை ஏறும் மனிதர்கள் - 1, 2, 3 , 4