டூரிங் டாக்கீஸ் பாட்டு

எவ்வளவுதான் பாட்டுகள் கேட்டாலும், கணேஷ் கொட்டகையில் இருந்து கசியும் பாட்டிற்கு ஒரு தனி மணம் உண்டு. பாட்டிற்கு மணம்? ஆம். மணம்தான். மனசை கிளர்த்தும் மணம்!

திசைகளில் நனைந்து காதடைகிற சன்னமா? தூரமா? மனசை இளக்கும் இடத்தில் இருந்து புறப்பட்டு வருகிற வாசனையா? என அறுதியிட இயல்வதில்லை. மணம் என்றால் மணம், மனசென்றால் மனசு. இல்லையா?

மொட்டை மாடியில் நின்றபடி, "மாலைப் பொழுதின் மயக்கத்திலே, கனவு கண்டேன் தோழி" பாடல் கேட்கிற தருணம் போலாக வாய்த்தது, இவ்வளவு அடர்த்தியான சவுதி வெக்கையிலும் ஒரு நாள்!

"ஒரு நாளாவது எல்லோருமா பட்டறையை போட்டுரணும் அண்ணே" என்று சரவணன் வெகு நாட்களாக கேட்டுக் கொண்டே இருந்தார். அக்பர், ஸ்டார்ஜனை பார்க்க முடியாத நேர்த்திக் கடன் ஒன்று பாக்கியாகவே இருந்து கொண்டிருந்தது. இவை எல்லாம் மாப்ள ஆறுமுகம் முருகேசன் மூலமாக நிறைவேறின.

"பேசிக் கொண்டே இருந்தால் காரியம் ஆகாது. உதறி கிளம்புமையா..வியாழன் மாலை வர்றேன். தயாரா இரும். எல்லோரையும் பார்க்கலாம்" என்றார், ஆனா ரூனா மாப்ள.

சொன்னது போலவே வந்தார். முரட்டு காரில்! பார்க்கத்தான் ஆள் பூஞ்சை. முரட்டுத்தனமான அன்பு! காரைப் போலவே.

ஆறுமுகம் ரூமில் தங்குவது, வேலை முடித்து சரவணன் அங்கு சேர்ந்து கொள்வது, ஜுபைலில் இருந்து முடிவிலி சங்கர் தமாமில் இணைந்து கொள்வது, மறுநாள் அக்பர், ஸ்டார்ஜனை சந்திப்பது, என கொள்ளக் கூட்ட பாஸ் மாதிரி திட்டங்கள் வகுத்து தந்தார் சரவணன். ரைட் ஹேன்ட் ஆனார் ஆனா ரூனா.

திட்டங்கள் செயல் படத் தொடங்கியது. கணேஷ் கொட்டகையில் இருந்து, "விநாயகனே வினை தீர்ப்பவனே" பாடல் தொடங்கியது போல இருந்தது எனக்கு. "தங்கச் சங்கிலி மின்னும் பைங்கிளி தானே கொஞ்சியதோ" என்று தமாமில் இணைந்து கொன்டார் முடிவிலி சங்கர்.

மேலும் இரண்டு பாட்டு முடிவதற்குள் ஆனா ரூனா அறையில் இருந்தோம். 'சகல' ஏற்பாடுகளையும் ஆனா ரூனா கம்பனி செய்து வைத்திருந்தது. குப்பிகளை கண்டதும் "தண்ணித் தொட்டி தேடி வந்த கன்னுக்குட்டி நான்" என்ற பாடலானேன் நான்.

கொள்ளக் கூட்ட பாஸ் வேறு, நான் வர சற்று தாமதமாகும்ண்ணே . நீங்க ஸ்டார்ட் பண்ணுங்க" என்று அழை பேசியில் நேர்முக வர்ணனை செய்து கொண்டிருந்தார். "சரக்கா? சரவணனா?" என்ற பட்டி மன்றத்தில் நான் சரக்கு சைடில் சாய்ந்தேன்.

கருணா அண்ணன்( ஆனா ரூனா நண்பர்கள்) சேட்டா, (பெயர் மறந்து போச்சு சேட்டா..குற்றவாளி நான் இல்லை. திரவம்!) முதல் ரவுண்டை தொடங்கி இருந்தோம். மாப்ள ஆனா ரூனா சரவணனை கூட்டி வரவேணும் எனும் எரியும் பொறுப்பில் எரிந்து கொண்டிருந்தார்.

முதல் ரவுண்டு முடிவதற்கும், "ரோஜா மலரே ராஜகுமாரி, காதல் கிளியே அழகிய ராணி" என ரோஸ் நிற சரவணன் வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது. (சட்டைதான் பாஸ் இனி நினைவிற்கு வரும்)

சரவணன் வந்த சமயம் நான் இரண்டு ராஜாராமாக இருந்தேன். என்னிடமிருந்து பிரிந்து என்னிடமே பேசி சிரித்துக் கொண்டிருந்தேன். வந்த சரவணன் என்னையும் ராஜாராமையும் கட்டிக் கொன்டார். சங்கர்களையும் கருணா அண்ணன்களையும் கூட!

பிறகு, களம் சூடு பறக்க தொடங்கியது. மாப்ள ஆனா ரூனாவும் சபையில் அமர்ந்து பொறி பறக்க சாணை தீட்டிக் கொன்டார்." என் சாணைக்கு பிறந்த சோனை" என அவ்வபோது ஆனா ரூனாவை பதம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சங்கர்.

சும்மா சும்மா பேசிக் கொண்டிருந்தோம். சும்மா சும்மா சிரித்துக் கொண்டிருந்தோம். சிரிப்பு பேச்சாக மலர்ந்தது. பேச்சு சிரிப்பாக பூத்தது.

பேச்சு பேச்சாக இருந்தாலும், சாப்பிடும் பக்குவம் அறிந்து அண்டா நிறைய பிரியாணியை கொண்டு வந்தார் ஆனா ரூனா. (யோவ்.. இவ்வளவாயா செய்வீங்க?) அரக்கத் தனமாக தின்று கொழுத்தேன்.

சாப்பிட்ட தெம்பில், சரவணன் எனக்கு இடுகையை போஸ்ட் செய்வது குறித்தான பாடத்தை தொடங்கினார். நானோ, "வாழ்க்கை எனும் ஓடம் வழங்குகின்ற பாடம்" என்ற கணேஷ் கொட்டகையின் கடைசிப் பாடலில் இருந்தேன்.

ஓடம், ஆடி ஆடி கரை தட்டிய போது விடிந்திருந்தது. மாப்ள ஆனா ரூனா, " சட்டி சுட்டதடா கை விட்டதடா" என்று படுக்க வைத்த ஆச்சர்யக் குறி போல எப்பவோ மல்லாந்திருந்தார்.

இன்று, கனவு நாயகர்கள் அக்பர் ஸ்டார்ஜனை சந்திக்க போகிறோம் என்ற கனவோடு தூங்கிப் போயிருந்தேன்...

--பயணப் பாடல் தொடரும்.