புரை ஏறும் மனிதர்கள் - ஒன்பது

சார் என்ற அண்ணன் ராஜசுந்தரராஜன்

காளீஸ்வரன் வாத்தியாரை பார்க்கிற போதெல்லாம், பயல்கள் ஆன நாங்கள், தொப் தொப் என சைக்கிளில் இருந்து குதிப்போம். வணக்கம் வைப்போம். "விழுந்து வச்சுராதடா முண்ட" என்பார் சாரும்.

வாத்தியார் வாயில் இருந்து புறப்படுகிற இந்த முண்ட எவ்வளவு வசீகரமாக இருக்கும் தெரியுமா?

ஏனெனில், சார் வாத்தியாராக இருந்ததில்லை. சிவகங்கையாக இருந்தார். ப்ரியங்களில் நிறைந்த என் சிவகங்கையாக.

சிவகங்கை மக்களின் பிரதானமான வார்த்தை இந்த முண்ட. அம்மா அப்பா தொட்டு அனேகமாக அனைவர் வாயிலும் நிறைந்து தவழும் வார்த்தை. அன்பானாலும், கோபமானாலும், குஷியானாலும்.

"வாத்தியார்னா, வாத்தியார் மாதிரியா இருக்கணும்?" என்றிருப்பவர் காளீஸ்வரன் சார்.

நடந்து போய்க் கொண்டிருப்போம். சாரை பார்த்துருவோம். அனிச்சையாக சட்டையின் மேல் பட்டனை மூட்டும் கைகள். வணக்கம் வைக்கிற சந்தோசத்தில் மறந்தும் போயிருவோம்.

"அப்பா நல்லாருக்காராடா ராஜாராமா?" என்று நம்மிடம் பேசிக் கொண்டே நம் சட்டையின் மேல் பட்டனை பொருத்திக் கொண்டிருப்பார் காளீஸ்வரன் சார்.

திருமணமாகி, tvs-50 -யில் மகாவை முன்னிருக்கையில் அமர்த்தி, லதாவை பின்னிருக்கையில் அமர்த்தி, போய்க் கொண்டிருந்த காலத்திலும் கூட,

சாரை பார்த்ததும், "சார்" என்று சடன் பிரேக் போட்டு நின்று பேசிய நாளில், "என்னடா, வண்டிலாம் வாங்கிட்ட போல, கெட்ட பயமா இவன், பத்திரமா பார்த்துக்க" என்று லதாவிடம் பேசிக் கொண்டே, என் மேல் சட்டை பட்டனையும் மாட்டிக் கொண்டிருந்தார். மகா, திரும்பி திரும்பி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

எதுக்குன்னே தெரியாமல், எல்லாமே இருப்பது போல், ஏதாவது இருந்து கொண்டிருக்கும், யாரிடமாவது. இல்லையா?

அப்படி,

முன்பே, மனசில் எவ்வளவோ இருந்த ஒருவரை, நர்சிம் தளத்தில் கண்டேன். எல்லோரும் கவிஞர் ராஜசுந்தரராஜன் என்றாலும் அண்ணே என்பதில் நிறைகிறேன். முண்ட மட்டும் தெரிஞ்சவனுக்கு அவ்வளவுதான் தெரியும்.

சுந்தரிடம் விசாரித்து, சிவராமனிடம் அழை எண் பெற்று, சுந்தர் அனுப்பி, அழைத்த போது அண்ணன் திரை அரங்கில் படம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

" அதெல்லாம் இல்ல தம்பி உங்களை விடவா படம் பெரிசு எனக்கு?" என்ற குரல்,

நீண்டு
நீண்டு நீண்டு
நீநீநீண்டு
என் சட்டையின்
மேல் பட்டனை மாட்டியது.

பிறகு அண்ணனின் பின்னூட்டம் எங்கு பார்த்தாலும் சைக்கிளில் இருந்து தொப்பென குதிக்கிறேன். வணக்கம் வைக்கிறேன்.

மனைவி குழந்தையுடன் போய்க் கொண்டிருந்த நாள் ஒன்றில் பார்க்க கிடைத்த ப்ரிய வாத்தியார் மாதிரி ஒரு சம்பவம் நிகழ்ந்தது நேசன் தளத்தில்.

பதிவர் தமிழ்நதி, ராஜசுந்தரராஜனும், ராஜாராமும் ஒருவர்தானா? என்கிற கேள்வியை வைத்தார்கள் "பின்னூட்டத்தில்" அதற்கு அண்ணனின் பதில் என்ன தெரியுமா?

"பா.ராஜாராம், ராஜசுந்தரராஜன் ஒருவர் அல்லர். அண்ணன் தம்பிகள். பா.ரா. சிவகங்கையில் பிறந்தார். அல்லது பிழைத்தார். அல்லது இரண்டும். ராஜசுந்தரராஜன் சிவகங்கை மன்னர் கல்லூரியில் puc படித்தார். அவ்வளவு நெருக்கம்"

கேட்கவா வேணும்?...புர்ர்ர்ர் என்று பின்னூட்டத்தில் சந்தோசமாய் நெட்டி முறித்தேன்.

"முண்ட, முண்ட.. பட்டன போடு" என்றது அண்ணனின் பதில் குரல். சாரி, சாரி,..அண்ணன் சாரின் குரல். அது இது.

அன்புத் தம்பி,

யார் யாரோ விளையாட்டு வீரர்கள் பேரெல்லாம் சொல்லி அவங்க செட்டான்னு கேட்டிருக்கீங்க. நான் என்னத்தை விளையாட்டைக் கண்டேன். ஒரு பொண்ணெத் தினம்தினம் பஸ்ஸ்டாண்டு வரை கொண்டுபோயி மேலூர் பஸ்ல ஏத்தி அனுப்ச்சிட்டு வருவேன். ஒருதலை. அவ மேலூர்ல இருந்து வந்துபோய்க்கிட்டு இருந்தா. வகுப்புத் தோழிதான். அவ பிறகு டாக்டருக்குப் படிக்கப் போயிட்டான்னு கேள்வி. நான் ஃபெயிலாயிட்டேன். பாஸாகி இருந்தா நானும் டாக்டர் ஆகி இருப்பேன். லாங்வேஜ் ரெண்டுலயும் கூட A+. மற்ற பாடங்கள்ல எல்லாம் D, D+ தான். கெமிஸ்ட்ரில மாத்ரம் F.

விஸ்வநாதன்னு ஒரு கெமிஸ்ட்ரி லெக்சரர் இருந்தாரு. நல்லாத்தான் நடத்துவாரு, ஆனா அடிக்கடி ஜோக்கு அடிப்பாரு. நான் சிரிச்சுக்கிட்டே மிதந்திட்டேன்.

அண்ணன் ஸ்டான்லி மெடிக்கல் காலேஜ்ல எம்.பி.பி.எஸ். படிச்சிக்கிட்டு இருந்தாரு. பள்ளிக்கூடத்துல அவரு கூடப் படிச்சவரு, 'இன்ஸ்டிட்யூட் ஆஃப் கெமிக்கல் டெக்னாலஜி' ஆஃபீஸ்ல க்ளார்க்கா இருந்தாரு. இவரு அவர்ட்டச் சொல்லி அவரு கையில இருந்த ஒரு அப்ளிகேஷனை அனுப்பி வச்சாரு. அப்படித்தான் கெமிக்கல் டெக்னாலஜியில டிப்ளமாப் படிச்சேன். ஸ்பிக்ல வேலை கிடைச்சது. அங்கெ போனதுக்கு அப்புறமா எஞ்ஜினியர் ஆனேன். கெமிஸ்ட்ரியில ஃபெயிலாப் போனவன் கெமிக்கல் எஞ்ஜினியர் ஆன கதை இது.

சரி, நம்ம காலேஜுக்கு வருவோம். நான் PUC படிச்ச வருஷம் கண்ணப்பன் (பின்னர் சுகன்யா புகழ்) BA இரண்டாம் ஆண்டோ மூன்றாம் ஆண்டோ படிச்சிக்கிட்டிருந்தாரு. அந்த வருஷம் அவரு காலேஜ் எலெக்ஷன்ல செக்கரட்ரிக்கு நின்னு தோத்துப் போனாரு. அவரும் பிறகு என்னெ மாதிரியே தோத்த பாடத்துல ஜெயிச்சு மந்திரி வரைக்கும் ஆனார்ங்கிறதுனால அவரெ மறக்காம இருக்கேன்.

அந்த வருஷக் கடைசியில கவிஞர் மீரா என்னெக் கூப்பிட்டு விட்டிருந்தாரு. அவர் அப்பப் ப்ரின்ஸ்பல் ஆகலை. தமிழ்த்துறைத் தலைவரா இருந்தாரு. நமக்குத்தான் அவரு வகுப்பு எடுக்குறதில்லையே என்னத்துக்குக் கூப்பிட்டு விட்டிருக்காருன்னு குழம்பிப் போயி, மாடியில இருந்த அவர் அறைக்குப் போனேன். நல்லா ஞாபகம் இருக்கு. அது வசந்தகாலம். அவர் அறைச் சன்னலுக்கு வெளியே இருந்த வேப்ப மரம் கொழுந்துவிட்டு, இந்தா தொட்டுத் தடவுன்னு சன்னலுக்குள்ள எட்டிப் பார்த்திச்சு. என்னெ உட்காரச் சொன்ன மீரா, 'தாமரை' பத்திரிக்கை நடுபக்கத்தைப் பிரிச்சு, "இது என் முதல் வசன கவிதை. எப்படி வந்திருக்கு?"ன்னு கேட்டார். 'நான் ஒரு மலைப்பாதை போகிறேன். கல் கிடக்கிறது. முள் கிடக்கிறது. இடறினாலும் தைத்தாலும் பொருட்டில்லை. நான் மலைப்பாதை போகிறேன்.' இப்படி இதுமாதிரியே அடுக்கடுக்கா இடைஞ்சலும் அதைப் பொருட்படுதாமையுமா அந்தக் கவிதை இருந்திச்சு. நானும் அதையே, "இடைஞ்சல்களைப் பொருட்படுத்தாமை ஒரு கொள்கை வீரனுக்கு அவசியம்ங்கிறது கவிதையில சிறப்பா வந்திருக்கு"ன்னேன். "நம்ம கல்லூரி மலருக்கு நீங்க ஏன் ஒரு கவிதை எழுதித் தரக் கூடாது?"ன்னார். "அய்யோ, எனக்குக் கவிதை எழுதத் தெரியாதே"ன்னேன். அவரு ஒரு பேப்பரெ என் முன்னால் எடுத்துப் போட்டார். அது கண்ணப்பனை ஜெயிச்சு செக்கரெட்டரி ஆன முத்துக்கிருஷ்ணனுக்கு நான் எழுதிகொடுத்த கவிதை: 'விருந்தினரும் வறியவரும் தாமே யுண்ண மேன்மேலும் முகம்மலரும் மேலோர் போல...'ங்கிற கலிங்கத்துப் பரணிப் பாட்டுல தொடங்கி, அதே தாழிசை இலக்கணத்துல, ‘என் முன்னோர்கள் அப்படி இருந்தாங்க; எனக்கும் அப்படி இருக்கத்தான் ஆசை. ஆனா பாரு கஞ்சிக்கு வழி இல்லாமச் செத்துக்கிட்டு இருக்கேன். நீயோ யாழ்மீட்டி வர்ற இரவலன் போல பாடிக்கிட்டு வர்றே, என்கிட்ட உனக்குக் கொடுக்க ஒருசொட்டு ரத்தம் கூட இல்லையே, என்ன செய்வேன், கொசுவே,’ன்னு முடிச்சிருப்பேன். “இது நான் எழுதுனது இல்லை, ஸார்”ன்னேன். ஒரு கட்டுரை நோட்டை எடுத்துப் போட்டு வாசிக்கச் சொன்னார். அதுல எக்கச்சக்க எழுத்துப் பிழை. போதாததுக்கு ராமாயணத்தையும் மகாபாரதத்தையும் போட்டுக் குழப்பி இருந்தார். அது முத்துக்கிருஷ்ணன் கட்டுரை நோட்டு. “இவரா இந்தக் கவிதையை எழுதியிருக்க முடியும்?”ன்னார் மீரா. நான் சங்கடப்பட்டேன். “நீங்கதான் எழுதிக் கொடுத்தீங்கன்னு அவரே ஒத்துக்கிட்டார். இதை அவரு பேர்லயே போடுவோம். உங்க பேர்ல ஒரு கவிதை எழுதிக் கொடுங்க”ன்னார். அப்பொ நான் ஒரு கம்யூனிஸ்ட்டு. ‘அது எந்நாளோ இது எந்நாளோ’ன்னு அந்நாள்ல ஒன்னை எழுதிக் கொடுத்தேன். மீரா அதை நல்லாவே இல்லைன்னுட்டார். ஆனாலும் என் படத்தையும் போட்டு அந்தக் கவிதையையும் மலர்ல வெளியிட்டார்.

பதினாலு வருஷத்துக்கு அப்புறம் மீராவும் அவரு மனைவியும் தூத்துக்குடி ஸ்பிக்நகர்ல நானிருந்த வீட்டுக்கு வந்திருந்தாங்க. அன்னிக்கு என் மனைவி சுட்டுக் கொடுத்த வடையோட பக்குவத்தெப் பத்தி வருஷங்களுக்கு அப்புறமும் (கதிரோட கல்யாணத்துலன்னு நினைக்கிறேன்) அந்த அம்மா மறக்காமப் பாராட்டுனாங்க.

மீராவும் போயிட்டாரு. என் மனைவியும் என்னெ விட்டுப் போயி அப்புறமும் தினம்தினம் பார்த்துக்கிறோம் பேசிக்கிறோம். கமுதிக்குப் பக்கத்துல செங்கோட்டைப்பட்டிங்கிறது நான் பொறந்த ஊரு. ஊருக்குப் போறப்போ சிவகங்கை வழியாப் போனா, ‘மன்னர் துரைசிங்கம் நினைவுக் கல்லூரி’யெக் கையெடுத்துக் கும்பிடாமக் கடக்கிறது இல்ல, இப்பவும்.

அன்போடு
ராஜசுந்தரராஜன்

***

மழெ இல்லே தண்ணி இல்லே
ஒரு திக்கிலே இருந்துங்
கடுதாசி வரத்து இல்லே
அடைக்கலாங்குருவிக்குக்
கூடுகட்ட
என் வீடு சரிப்படலே
நான் ஒண்டியாத்தான் இருக்கேன்
இன்னும்

-- ராஜசுந்தரராஜன்


புரை ஏறும் மனிதர்கள் 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8