புரை ஏறும் மனிதர்கள்-நான்கு

குரல் வழி சிற்பங்கள்-தொடர்ச்சி..

ராகவன்...

ராகவனுக்கு அப்புறம் மூன்று புள்ளிகள் வைத்திருக்கிறேன் கவனித்தீர்களா? ராகவனுக்கு தெரியும் அந்த மூன்று புள்ளிகளின் அர்த்தமும்.

போகட்டும்,

காந்தி பெரியம்மா என்கிற மனுஷிதான் எங்கள் எல்லோருக்கும் ரோல் மாடல். அன்பை எப்படி கொடுப்பது எப்படி வாங்குவது என எந்த திட்டமிடலும் அற்று, எந்த பிரதி பலன்களும் கருதாது தன்னிடமுள்ள பூ கொண்டு தேன் தயாரித்தார்கள் பெரியம்மா. தேனை, தேனீக்கு தந்தார்கள். தேனீ கூடு கட்டியது. தேன் சொரிந்தது. எட்டும்,அஞ்சும்,மூன்றும் பதினாறு குழைந்தைகள் நாங்கள். பெரியப்பா,அப்பா,சித்தப்பா என மூன்று அப்பாக்கள். வேறு வேறு அம்மாக்களின் கருவறை.

தீப்பெட்டிக்குள் அடைபட்ட குச்சி போல ஒரே மாதிரியாக உரசலில் பற்றி எறியும் அன்பிற்கு அந்த தேனம்மைதான் காரணம். "ராஜா செல்லம்" என்கிற குரலையும் ராகவனின், "எப்படி இருக்கீங்க பாரா?" என்கிற குரலையும் ஒன்றாகவே உணர வாய்க்கிறது என்னால். ஒரு மனுஷன்தானே கொண்டு சேர்க்கிறான் ஒரு மனுஷியிடம்!

தண்டோரா

சேகர் அத்தானிடம் தண்ணி அடித்து சந்தோசமாக சிரித்தது போல் இப்பவரையில் வேறு மனிதர்கள் வாய்க்கவில்லை எனக்கு. சற்றேறக்குறைய சேகர் அத்தானிடம் சேர்க்கிறது இவர் குரல். தண்ணியின் ஆளுமையில் ப்ரிய மனிதர்களிடம் பேசுகிற தேவையும், தன்னையும் இளக்க தேவையான இவரின் தேடல், இவரிடமிருந்து அவரிடம் சேர்க்கிறது என்னை.

அப்பிரவாக பிடியில் சொக்கியபடி "மாப்ள" என்றோ "மாப்ள வெண்ணை" என்றோ அத்தான் அழைப்பது வழக்கம். போலவே,"தலைவரே" எனவும் "சொல்லுங்கண்ணே" என்கிற தடுமாற்றம் கூட காரணமாக இருக்கலாம். போக, எந்த பிடிமானங்களும் அற்று மிதப்பது போலான ஒரு அனுபவத்தை இவர் குரல் எழுதிக்கொண்டே போகும். புல்ஸ்டாப், கமா, ஆச்சர்யக் குறி, கேள்விக்குறி, இதெல்லாம் இல்லாது எழுதிக்கொண்டு போவது எவ்வளவு வசதியோ அவ்வளவு வசதியாக இருக்கிறது இவர் குரல். இப்போ சேகர் அத்தான் இல்லை. இவர் இருக்கிறார்.."சேகர் அத்தான் திரும்ப கிடைச்சாச்சு அக்கா" வென சுமதி அக்காவின் முன்பாக இவரை பார்க்கிற போது, கொண்டு போய் நிறுத்தவேணும். அக்கா கண் கலங்குவாள். கலங்கட்டும். கலங்கத்தானே கண்கள்.

அகநாழிகை வாசு

"எலக்கட்டு வந்துருச்சான்னு பாருங்கப்பா. தென்னங்குருத்து வெட்ட யார்ரா போயிருக்கா?சமையக்கட்டுல ஒரு ஆளு நில்லுங்கடா. பக்கிகளா சத்தம் போடாம வெளாடுங்க" என்று ஒரு கல்யாண மண்டபம் முழுக்க நிறைந்திருப்பார் ஞானமாமா. யாரும் அவரை கூப்பிடவேணாம். ஒரு குறையான பேச்சு உதிராது. முகூர்த்தக்கால் நட்டது தொட்டு வந்து வந்து பார்த்து போய் கொண்டிருப்பார். ஒவ்வொரு வருகையிலும் அக்கல்யானம் ஒரு அடி நகர்ந்திருக்கும். அதே ஞான மாமாதான் தன் ரெண்டு மகளுக்கும்,ரெண்டு மகனுக்கும் திருமணம் நடத்தினார். முழுக்க வேறு முகங்கள் வைத்திருந்தார் அது சமயம்."பார்த்து செய்ங்கடா எல்லாத்தையும் எனகிட்ட கேட்டுகிட்டு" என்று சிரித்தபடி அமர்ந்திருப்பார். நாங்கள் பத்து நூறு பேர் அவர் ஒரு ஆளுக்கு ஈடாகாது.

"சொல்லுங்க ராஜாராம்" என்ற வாசுவின் குரலை நான் முதன் முதலாக கேட்டபோது நான் சவுதியில் இருந்தேன். அவர் சென்னையில், எனக்கு மிகப்பிடித்த இடத்தில் இருந்தார். இருவருமாக இந்த ஞான மாமாவிடம் சேர்ந்தோம்.

அன்பு என்பது வார்த்தையல்ல அது ஒரு செயல் என்றுணர்த்துகிற ஞான மாமாவிடம்!

ரௌத்திரன்

இங்குதான் இருக்கிறார். ஆனால் இப்ப வரைக்கும் குரலில்தான் பார்த்து கொண்டிருக்கிறோம். "ராஜாராம் சார்" என்கிற ஒரு தூரமான குரலை,பேசி பேசி நெருக்கமாக மாற்றியது இவராகத்தான் இருக்கும். சார் என்பது ஒரு பெயர் மாதிரித்தான் போல என்றுணர்ந்த பிறகு இப்பல்லாம் நானும் கூட "வானம்பாடிகள் பாலா சார்" என்றழைக்க பழகி கொண்டேன். ஏனெனில் இந்த சார் என்பதில் அவ்வளவு உவப்பு இருந்ததில்லை எனக்கு எப்பவும். கல்வி எவ்வளவு உவப்பு இல்லையோ அவ்வளவு.

ஒரு கவிதை எழுதுபவன் அவன் குரலில் இருந்துதான் எடுக்கிறானோ அவன் கவிதையை என்று உணர வாய்க்கிறது இவர் குரல் எப்பவும்..என்னென்னவோ பேசி கொண்டு இருப்போம். எங்கே தொடங்கினோம்,எங்கே முடிப்பது என்றறியாமல். இரவு மூன்று மணி வரையில்,எழுகடை வாசலில் அமர்ந்தபடி தண்ணி அடித்து,உணவருந்தி,வெத்தலை பாக்கெல்லாம் போட்ட பிறகெல்லாம் கூட வீடு நகர எது அனுமதிக்கவில்லை என்பதை அறியோம் நானும் சூரி அண்ணனும். எனக்கென்னவோ சூரி அண்ணன்தான் ராஜேசோ என்றிருக்கு.

செ.சரவணகுமார்

செ புள்ளி சரவணக்குமாரை, சரவனா என்றழைக்க விரும்பியதற்கு என்ன பெரிய காரணங்கள் இருந்து விட முடியும். எழுத்தும் குரலும்தானே! போக இவரிடம் இன்னொரு நெருக்கமும் உண்டு எனக்கு. சாதிக் என்கிற என் நண்பனுக்கு அப்போ யாரும் இல்லை. யாரும் என்றால் அப்பா அம்மா முதற்கொண்டு. எங்காவது பற்றி கொள்ள மாட்டோமா என்றிருந்தவனுக்கு நான் கிடைத்திருந்தேன். வீட்டின் சோற்று பானை அறியாது நண்பர்களை கவ்வி கொண்டு போகிற பூனை நான். இவனோ சதா நேரமும் பசியில் இருப்பவன். திடீரென்று ஒரு நாள் வீட்டில் சாப்பிடுவதை நிறுத்தி விட்டான். எவ்வளவோ வற்புறுத்தியும் சாப்பிடுவதில்லை. இப்போ காரும் பங்களாவுமாக மலேசியாவில் இருக்கிறான். போன என் பயணத்தில் அவனும் வந்திருந்தான். மனைவி குழந்தைகளுடன் வீடு வந்திருந்தவன் எல்லோரையும் சாப்பிட பண்ணி இவன் சாப்பிடவில்லை.

என்னவோ இனம் புரியாத குற்ற உணர்ச்சி மட்டும் இருக்கிறது பரஸ்பரம், பழைய சாதிக்கிடமும் புதிய சரவனாவிடமும். ஏனெனில் எத்தனையோ முறை என்னை பார்க்க முயன்று, கடைசியாக டாக்ஸ்யில் பயணபட்டவரை திருப்பி அனுப்ப நேரிட்டது. இயலாததற்கு எவ்வளவோ காரணங்கள் இருக்கலாம். ஆனாலும்,"என்னண்ணே" என்கிற குரலில் ஒடுங்கி போகிறேன் புதிய சரவனனிடமும் பழைய சாதிக்கிடமும்.

இன்னும் கூட சிலர் உண்டு. பார்க்கலாம் அடுத்த பதிவில்.

புரை ஏறும் மனிதர்கள் - 1, 2, 3